Koca söğüt

Bir gün batımı, bir çıkmaz sokak Uzakta arananı dibinde bulmak… Ey söğüt! Sen ne kadar ulu ne kadar yükseksin. Bense minicik; ama bir o kadar içine derin. Tam anlamıyla senin tersin. Yerin de su kenarı güzel ve serin. Gökyüzünden yerlere kadar sarkmış dalların, güneşte görünen rüzgarda dinlenen. O dallar yumuşacıktı, beni sardı sarmaladı. Yaprakları bana en güzel şarkıları fısıldadı. Diğer ağaçlardan çok farklı. Bir gün batımı en derinden çıkardım kalbimi, kalbinin yanına astım. Dallardaki kuşları da onlara gardiyan yaptım. Ey söğüt! Çok alıştım ben sana, sakın beni bırakma dedim ama; benim hep özlediğim söğüt kokusunu başka ağaçlarda hissettim. 

Az konuştum, çok anladım. Ölümden sonra hayat var sandım. Köklerine, tüm hücrelerine gönderdiğim sevgimi, söğüdün kalbinde bulamadım. Ben ne yaptım? Bana bakmayan gözlerine mi yoksa hiç benim olmayan kalbine mi aldandım? Kessem kökünden söğüdü, bölsem parçalara ayırsam. Yok, yetmez… Kocaman bir ateş yakıp dağlanmış kocaman ateşe söğüdü atsam. Nafile biliyorum söğüt yanmaz, yine benim yüreğim yanar. Geriye yanık bir yürek, suyun başında hüngür hüngür ağlar. Bir gün batımı bir çıkmaz sokak. 

Yanında olana hiç dokunamamak. 

27.04.2011 V.HIZLIOĞLU