Kocama mektup... Aldattın

Bilmemki kaçıncı kereler ve defalar kadar anlatmaya yanaşmadığın gerçekler üzerine konuşalım bugün. Saklamaktan yorulduğun, omuzlarının düştüğü, kaldırmaktan usanıpta bıktığın bu yükü at üzerinden. Kelimeleri özenle seçme, korkma inctirler diye. İlk’leri değil istediğim, sonuçta kalan, elindeki acıyı anlat. Gözlerini saklama, duvarları ördüğün tuğla tuğla, yık gitsin. Endişelerin sonu yok, korkuların bugün içindi.

Sevgini anlatma bana yetiremediğin, hala hissettiğin arzuların olsun sözcüklerinde. Gerçekleri istiyorum bugün, çırılçıplak kalan yüzünü göster bana. Acıdan düğümlenmiş yüreğim, geçip giden yıllarıma pişmanlığım yok üzerimde. Nefes, bir nefes daha Tanrı’dan istediğim, yeter bana, sen anlat, anlat ki bildiğimi bileyim.

Hadi konuş benimle ve sadece bugün, anlamak üzerine olmasın, üzgünlük ve pişmanlık içermesin. Konuş duraksamadan, ben seni sevmeyi beceremedim de, aldatmaktı kaçışım, diğer ve diğerlerinin teninde yoktun, aramadım bendeki seni, aramak istemedim de. Alışık değildim belkide, hayat bana hiç cömert davranmadı, hiç sen gibi olmadı, bir yaş bir yaş daha birlikte, yaşlanmak seninle, olmadı, ben seni sevmeyi beceremedim de.

Ne güzeldi yaşadıklarımız diyecek takatın kalmadıysa, hayatın üzerine verdiğin sözlerin dur duraksız yollarda unutulduğunu biliyorsan şu anda, avutulmalara hasretsen, ağlamaksa ilk aklına gelen, hıçkırıkların arasından pişmalığını da haykırsan yokum ben. Tüketilebilir sevgimin her damlasını özümsemeden içine çektiğin, arkanda kalanların seslerini yitirdiğin ve yalnızca ve sadece farklılıkların peşinden gittiğin zamanlarımı geri ver bana.

Ve gerçekler üzerineyse bugün tüm sözler, arkandan kilit vurulacaksa kapılara, birkaç aya kadar anı olacaksan hayatımda, bil istedim, ben seni çok sevmiştim.