Kocaman bir geminin hikayesi...

Sen unut beni. Farzet kocaman bir gemiye binip ayrıldım bu kıyıdan. Aynı atmosferin içinde soluk almamızın dışında bir yakınlığımız yok. Belki Ortaçgil'in şarkısında ki gibi senin kağıt paran döne dolaşa benim cebime girer en fazla. Hepsi bu kadar. Artık senin değilim. Bir başkasının umudunu, hayallerini süslüyorum. Ona sarılıp uyuyorum bazı geceler. Ona gülümsüyorum. Seni düşünüyorum. Elimi tutuyor yürürken, seninle geçtiğimiz yollarla kesişiyor yollarım. Onunla yürüyorum. Nereye gittiğimi, nereye gittiğini bilmiyorum. Sadece yürümeliyim. Durmadan. Çünkü ne zaman arkama dönecek olsam gölgeni görüyorum, gölgemin üstüne düşmüş. Dansediyorlar bazı geceler, dolunay varken çoğunlukla. 

 

Bazen kalabalık bir yerden geçerken burnuma parfümünün kokusu çalınıyor. Hızlıca bakınıyorum etrafa. Kim 'sen' kokuyor diye. Bazen derin nefesler almaktan korkuyorum. Hani üşüttüğün zaman çoğunlukta nefes alırken kalbine ince bir sızı düşer de kesik kesik, korku ile alırsın acısı geçene dek nefesini. Bir süre sonra geçer. Benim geçmedi. Senden gittiğim günden beri kesik kesik soluyorum atmosferi. 

 

Sana bunları neden anlattığımı soruyorsun kendine. Bir sebebim olmalı değil mi? Seni hala içimde taşıyor olmam mümkün değil, sana göre. Öyle olsa gitmemeliydim senden, böyle düşünüyorsun biliyorum. İçimdesin hala ve gittiğim her yerde. Elini tuttuğumda beni seven bir adamın ya da güldüğümde gamzelerimdesin.  Bu kadar uzun cümleler kurduğum için üzgünüm. Sadece bir gemi gördüm bugün sahilden geçerken, kocamandı. Seni andım...

 

 

(Bu yazı güzel bir dost'un, kendi kadar güzel olan aşkına adanmıştır...)