Koku

"Birinin kokusunu sevmek..
Alışmak o kokuya..
Acıyı biraz daha arttırmak gibi.."

İstanbul yine ağlıyor. Nedir derdi bilmiyorum. Hani, bari sevinçten mi yoksa üzüntüden mi ağladığını söylese... Bir çare buluruz belki. O da bana benziyor. Derdi var, belli. Ama susuyor, söylemiyor.
Akılsız.

Biraz bencilce ama İstanbul ağladığında bir koku yayılıyor ya ortalığa... Her İstanbullu gibi bende aşığım ona. O yüzden İstanbul hep ağlasın istiyorum. Öyle güzel ki.. Huzur gibi, gülümserken ağlamak gibi. Tarifsiz işte. Ama sonra vazgeçiyorum. Ağlamasın İstanbul, acımasın. Acıdıkça canı, başkalarını acıtıyor. Ben gibi o da.

Az önce camı sonuna kadar açtım, başımı pervaza yasladım ve yağmuru dinledim. Gözlerim kapalıydı ve yağmur saçlarıma kaçak su cüceleri bırakıyordu. Kokusu öyle güzeldi ki...

Sonra merak ettim. Bunca yıllık hayatımda en sevdiğim kokuydu bu. Hiç bir yağmur İstanbul'dan güzel kokar mıydı acaba? Ya da ben başka bir kokuyu bu denli sevebilir miyim?

Bu soruların cevabını bilmiyorum. Tahminlerim var belki ama... Bilmiyorum işte. Birine sormuştum. "Belki benim kokumu daha çok seversin." dedi. O görmedi ama ben gülümsedim. O duymadı ama ben "Söz." dedim "Sevmeyeceğim."

Istanbul ağlamayı bıraktı. Biraz olsun rahatladı sanırım. Artık ben de yazmayı bırakıp, bu kokunun keyfine varmalıyım..