Kolbastı değil; hüzünbastı!

Hüzünbastı oynayalım mı?

Öyle kolbastıya benzemiyor bu oyun! Ağır ve endamlı yürüyüşleri.

Zıbıdık zıbıdık sıçramıyorsun. 'Durduğun yerde duramama', hali değil!

Ağır! Çok ağır… Endamı, ağırlığında...

“Bahar gelmiş memleketimin dağlarına” değil, şiir. “Elif elif tozan kardan” söz ediyor, hemi de yaz sıcağı buram buram terletirken.

“Çayır çimen geze geze” demiyor türkü. Türkü değil ki zaten. İnce telli bir sızı…

Sızı; içten dışa inleyen ve inleten nağme…

Hüzünbastı oynayalım mı?

Öyle kolbastıya benzemiyor ha! Neşe değil ayak parmaklarında seken. Ayak parmaklarına kadar işleyen gece karanlığı. Şafaktan umutsuz, yarından beklentisiz bir hüzünbastı.

Kolbastı, şımarık şakayık kokar. Bu öyle değil! Hanım eli kokularına yasemin karışıyor. Öteden sümbül eşlik ediyor, ölüm kadar sessiz.

Kolbastı değil; hüzünbastı bunun adı. Oynayacaksan söyle, anlatayım sana.

Ama sakın patates kızartması gibi kokar sanma! Ekşimiş ayran kokusunda, küflenmiş peynir tadı var, haberin olsun. Benzemez öyle bildiğin oyunlara! Mızıkçılık yapacaksan şimdiden de. Hiç başlamayalım. Oyunun adı kolbastı değil; hüzünbastı.

Ne dersin, oynamak ister misin?

Kuralları keskindir ha! Sanma ki bir giren bir daha çıkabilsin! “Dön dön oyunu” değil ki bu. Ancak ölümle kurtulursun. Racon meselesi! Adı üstünde “hüzünbastı”!

Anlatıyorum işte bak, öyle göz alabildiğine yeşillik ve mavilik yok bu oyunda. Zannetme ki pembe bir şey çıkacak karşına. Göz alabildiğine beyaz ve kara! Beyaz, kefen beyazı; kara, ağıt siyahı! Başkaca bir renk bekleme, öyle "uç uç böcekleri" filan yok bu oyunda. Olsa olsa solucanları görürsün etlerini koparırken mezarda.
Veyahut mikro-organizmaları, organizmanın mikro kayboluşunda...

Hüzünbastı oynayalım mı, söyle!

Ama orta yerinde vazgeçmek yok!

Ona göre!