Komşu kuşu yok artık

Kaybettim onu. O eski şarkının sözleri gelip oturdu yüreğime:“Günlerden bir pazardı, ayrılıp gittin. Ne bir haber bıraktın, ne veda ettin. Son defa sarılmadan nasıl terk ettin? Yüreğim kan ağlar her pazar günü.”

İki hafta önceydi. Haftasonu oldu mu bizi yerimizde durdurtmayan kurtlar, yine kaynamaya başlamış ve soluğu İzmir dışında almıştık. Pazar gecesi eve döndüğümde arabayı park ettim, komşu kuşumun sesini duymayı bekleyerek alarmın kumandasına bastım. “Ciyuk” dedi kilitlendi kapılar. Kulağım komşu kuşundaydı ama ses gelmedi. Bir kere daha açtım ve kapadım alarm sesi çıkararak kapıları ama nafile.

İçimde bir olumsuzluğun kanat çırpışlarıyla ve korkarak kafamı kaldırıp penceresine baktım. Pencere boştu, hemen yanındaki balkonlarında ise sarı zemin üzerine siyah harflerle, naylondan kocaman bir tabela asılmıştı: “.... Emlak’tan Kiralık”.

Beynimden vurulmuşa döndüm. Ne olmuştu da bırakıp gitmişti beni? Şimdi kim bana her sabah öpücük atacaktı çapkınca? Dudaklarımın ucundan her gün başlangıcı sallanıveren gülüşlerimin sebebi olmayacak mıydı artık gerçekten de? Dakikalarca, gözüm boş pencereye ve sarı zemindeki kara yazılara takılı kaldı.

Ertesi gün öğrendim ki babasının tayini Bursa’nın Mudanya ilçesine çıkmış. Toplamışlar tası-tarağı ve o pazar günü terk edip gitmişler şehrimi. Şehrimin tüm seslerini öksüz bırakan sessizliğiyle veda etmiş bana.

İki haftadır bu yazıyı yazamadım. Elim varmadı, dilim söylemedi, gönlüm el vermedi. Ta ki bu sabaha dek. Bu sabah, komşu kuşunun beni terk ettiğini duyan bir kanarya, aracıma binerken bana aşk serenatları yapıyordu. Hem de O’nun penceresinin bir üst katındaki balkondan. Sarışın, minyon tipli, pek çenebaz ve ufacık-tefecikti. Bir süre dinledim. Alarmı açtım kapadım birkaç kez. Nafile, kanarya bildiğini okumaya devam ediyor, kesintisiz ötüyordu.

“Ah komşu kuşum ah” dedim içimden. Keşke gitmeseydin. Keşke ben alarmı öttürdükçe sen de bana mukabele etseydin. Gülümsetseydin, dönüp dönüp baktırsaydın kendine beni. Bak bu sarışın, kendi bildiğini okuyor. Nasıl alışırım sensizliğine söylesene hadi? Söyle, öt, kanat çırp, Mudanya’dan “sevgilim” de bari.

Not: Yazı fotoğrafı olarak "Müjde Ar" imgesi kullanmamın herhangi bir reyting kaygısı sonucu olmadığını "Komşu Kuşu" üçlemesinin diğer iki yazısını okuyanlar bileceklerdir. Okumayanlar ise aşağıdaki linklerden, arzu ederlerse okuyabilirler.

* http://blog.milliyet.com.tr/Blog.aspx?BlogNo=25357

* http://blog.milliyet.com.tr/Blog.aspx?BlogNo=54266