- Kategori
- Gündelik Yaşam
Komşu kuşunun başını kapadılar
Hep bu Akepe’nin yüzünden oldu. Moda deyimiyle, her iki seçmenden biri bu arkadaşlara rey verince, olan bizim komşu kuşuna oldu, nasıl oldu anlamadım birden tesettüre girdi. İşin şakası bir yana konunun seçim sonuçlarıyla uzaktan yakından ilgisi yok tabi. “Halk düşmanlığı” etiketi ile bizi kolaycacık yaftalandıran, kategorist kariyograflarımızın şöyle bir bam tellerine dokunmak istedim o kadar. Gelelim sadede...
Efendim, aylar önce yazmıştım (Komşu Kuşu*). Her sabah ben işe giderken, pencereden beni uğurlayan, arabamın alarm sesine mukabele eden, çapkınca bana göz süzüp, hovarda öpücükler atan, yüzünü görmezsem o gün işimin rast gitmediği, güzel ve çekici komşu kuşumun uzunca bir süredir sesi soluğu çıkmıyor, kendisi, gül cemalini göstermiyordu bana. Müthiş sıkıntı ve özlem içerisindeydim, bir taraftan da derin bir merak tabi.
Geçen gün tüm riskleri göze aldım. Babasının şerrinden, anasının beni el aleme rezil etmesinden çekinmeyerek -e aşkın gözü kördür, kulağı sağır diye boşuna dememişler- karizmayı yerle bir etmek pahasına geçip penceresinin tam karşısına, iyice dikkatli bakmaya başladım evlerine. Sabahın en kör vakitlerinden birinde.
Her zaman durduğu salon penceresinden içerisi çok net seçilemiyordu. Gözlerimi kıstım, iyice dikkat kesildim. Bir de ne göreyim. Benimkinin başını kapamışlar. Üzerine bol çiçekli, allı, güllü bir örtü geçirivermişler. Güzel kuşumun yüzünü dahi örtüvermişler. Demek ki bu sebepten şakıyıp durmuyor, bana isterik öpücükler atamıyormuş zavallı. Oysa ki ben neler düşünmüştüm...
Hakkını yemiş, günahını almışım senin komşu kuşu. Babanla konuşacağım. Bana her sabah verdiğin selamlarını, arabamın alarm sesine yapmış olduğun mukabeleni, verdiğin pozitif enerjini ve gülümsemeni çok sevdiğimi, seni özlediğimi, niyetimin ciddi olduğunu anlatacağım.
Bıktılarsa senden, ötüşünden, konuşuşundan versinler bana, bizim eve koyalım seni. “Babacığım, sevgilim” diye bağırır, sokaktan geçenlere laf atar, naz, işve yaparsın. Çapkınlık senin kanında var, engel olmam sana söz veriyorum.
Benim Hanım’la didişmek yok ama ona göre. Bu saatten sonra aramızı açma bizim. Kıskançlık, kapris, şu, bu istemem.
Kabul ediyorsan, söyle sizinkilere, akşam istemeye geleceğim seni.
http://blog.milliyet.com.tr/Blog.aspx?BlogNo=25357
Not: Görsel obje olarak neden “Müjde Ar” fotoğrafı kullandığımı, yukarıda linkini verdiğim yazımı daha önce okuyanlar gayet iyi anlayacaklar. Okumayanlar ise “sen de mi Aydın Sevinç?” diye düşünebilirler. Bu nedenle lütfen “Komşu Kuşu”nu okuyunuz efendim.
- Toplam blog
- : 898
- : 3759
- Kayıt tarihi
- : 09.06.06
İzmir'de yaşıyorum. Çok uzun yıllar öncesinden başlayıp, hiç ara vermeden bugünlere kada..