- Kategori
- Gündelik Yaşam
Kömür Kokan Sokak
Şubat ayıydı
Saatler on dokuzu gösteriyordu
Yıldırıcı esen rüzgârdan korunabilmek için çenesini göğsüne gömmüş, ağır ağır yürüyordu
Aklına bir şey gelmiş olmalı ki hızla rotayı geri çevirdi, izbe bir sokaktan içeri daldı
Yerde taze yağmış karın çıkardığı sesler eşliğinde ağır adımlarla süzüldü sokağa
Sokak, keskin kömür ve nostalji kokuyordu.
Ne çok özlemişti bu kokuyu
Ciğerlerine çekti derince, yüzünde tanıdık bir gülümseme oluştu
Göz pınarlarında yaşlar birikti aniden
Özlem dolu, uzun uzun baktı
Samimiyetsizliğin ve betonlaşmanın teğet geçtiği sokaklara.
Hasret kalmıştı kömür kokusuna, dip dibe sıralanan mütevazı müstakil evlere, akşam ezanına kadar sokakta bilye oynayan çocuk seslerine
Göremez olmuştu çünkü betonların çığ gibi yükseldiği şehirde sıcak evleri
Hissedemez olmuştu egzoz trafiğinden taze kömür kokusunu
Bilyelerin değil telefonların elden düşmediği şu zamanlarda
Ne çok özlemişti…
Derin bir iç çekti,
Oturdu köşe başındaki arnavut kaldırımına.
Telaşsız günlerin cirit attığı sokaklarda gezdirdi gözlerini
Boş boş bakındı durdu saatlerce, derinlere daldı…
Gözü sokağın solundaki demir korumalı camın kenarındaki menekşeye ilişti
Ne güzel de açmıştı bu kış ayında, ne güzel duruyordu soğuk havaya inat orada
Geçen hurdacının sesiyle irkildi
Yüzünde o tanıdık tebessüm yeniden oluştu
Saat epeyce geç olmuştu
Gece lambalarının titrek ışıkları tek başına kalınca oturduğu kaldırımdan usulca kalktı, yürümeye başladı
Sıkışıp kaldığı şehir hayatının stresine geri dönmek zorundaydı
Gitse gidemez, kalsa kalamazdı
Yine gelir miydi buraya bilinmezdi
Köşeyi döndü, iki sokak ilerledi
Büyük binalar, kornalar, egzoz dumanları sardı etrafını
Yüzündeki tanıdık tebessümün yerini, trafik ışıklarında mendillerini satamayan bir çocuğun üzüntüsü sardı
Ne o araba durdu, ne de o tekrar aynı sokağa gidebildi.
Songül YAŞAR
http://blog.milliyet.com.tr/songullyasar
Songül YAŞAR
http://blog.milliyet.com.tr/songullyasar
songullyasar@gmail.com..