Kömür

Güneşe hasretlerin büyülü ışığısın
Sonuçlara sıkışan kaderin parmağısın
Ömürden ömür çalan ölümün uşağısın
Sen yanacaksın diye ömürü yaktın KÖMÜR

Karanlık dehlizlerde damarda akan kansın
Tenine değenleri sevdan ile yakansın
Korkuyu yenenlerin bayrağını asansın
Sen yanacaksın diye gururu yaktın KÖMÜR

Ardında bıraktığın üşüyen bir avuç kül
Bunca yıllardan sonra yeşertmedin bir çift gül
Tutuşan bedenlere örttüğün ince bir tül
Sen yanacaksın diye şuuru yaktın KÖMÜR

Kiminin yari oldun kiminin de eceli
Adresi bilinmeyen sevgilisin besbelli
Aranıp sorulmazsan unutursun temelli
Sen yanacaksın diye onuru yaktın KÖMÜR

Gülden Işık/7- EKİM- 2010

ZONGULDAK