Konser sonunda sanatçıları tebrik ederek onların yorgunluğunu giderin

18 Mayıs 2010 günü Düzce'de uyandığımız güneşli sabah bize çok güzel geçecek bir günü müjdeliyordu. Düzce'den Akçakoca'ya gene Rektörlüğün aracı ile yola çıkacaktık. Bir gece önce Rektör Hanımla Burcu yaptıkları konuşmada Haziran ayında Düzce Üniverstesinde yapılacak Keman Masterclassın başlama tarihini 15 haziran olarak kararlaştırmışlardı. Bu tarihe göre Üniversite duyuru ve öğrenci kabullerini yapacak, bizler de işlerimizi, konserlerimizi bitirip bir gün önceden Düzce'ye gidecektik.O tarihlerde Eric Amerika'ya dönmüş olacağı için Burcu ile ikimiz Düzce'ye gidecek ve Masterclass süresince ben Burcu'ya arkadaşlık edecektim. Bu süre Burcu'nun çok sevdiği öğretmenlik işini yapması açısından zevkli olduğu kadar ikimizin de bu güzel yerde tatili açısından çok zevkli geçeceğe benziyordu.

O sabah bir gün önceki konserin  mutluluğu ile yola çıkarken yanlız değildik. Bu sefer yanımızda Düzce Üniversitesi  Rektör yardımıcımız ve eşi Nesibe Hanım da vardı. Onlar da bizimle Akçakoca'ya Burcu ile Eric'in konserine geliyorlardı. Bu arada Nesibe Hanımın da o gün ve daha sonraki günlerde bize Düzce'de gösterdiği yakın ilgiyi söylemeden geçemeyeceğim.

Düzce Akçakoca arasındaki harika ağaçlık 30 kiolmetrelik yolu kısa sürede aldık. O gün Akçakoca Meslek Okulu Konferans Salonunda gerçekleşecek olan konser saat 14.00 de idi. Rektör yardimcımız konser öncesi sahilde Akçakoca Meslek Yüksek Okulu yöneticileri ile bir öğle yemeği planladıklarını  söyledi. Akçakoca sahilinde deniz kenarında bir balık restoranında  hep beraber yediğimiz yemeğin tadı unutulmazdı. Akçakoca Meslek Yüksek Okulu Öğretim üyeleri, Düzce Üniversitesi Rektör Yardımcımız ve eşi. Burcu ben ve Eric. Bu güzel topluluğa güzel bir mayıs havası, deniz kokusu, Karadenizin harika barbunya ve mezgit balıkları, Bir de bir saat sonra Burcu Göker'in kemanından dökülecek harika tınıların hayali. İşte mutluluk bu diye düşündüm. Bu mutluluk hissini ne çok yaşıyorum.Çok şanslıyım galiba.

Bu güzel ,neşe dolu yemeğin ardından kahvelerimizi içip Akçakoca Meswlek Yüksek Okulu'na doğru yola çıktık. Bir yıl önce gene aynı dönemde aynı Yüksek Okula misafir olmuş ve gene Burcu bir konser vermişti. Artık evimizde, akrabalarımızın arasında gibi bir duygu ile gidiyorduk. Burcu bu gün konseri yanlız verecekti. Zira Akçakoca Meslek okulu bir önceki yıl olduğu gibi gene  bir konser piyanosuna sahip değildi.Bu durum Burcu için bir mahzur oluşturmuyordu. Solo keman parçaları ve pıyanoya az ihtiyaç duyulan bazı Türkülerle harika bir repertuarı  çabucak oluşturmuş ve gene dinleyicisi ile çok güzel bir gönül köprüsü kurmuştu.

Konser sonunda Rektör yardımcımızdan çiçeğini alıp, tebrikleri kabul eden Burcu gene çok mutlu idi. Geçen yıl olduğu gibi öğrenciler ellerinde çiçekleri tebrik kuyruğuna girmiş ve resim çektirmek için sıra bekliyorlardı. Bu arada Düzce basını ve televizyoncuları  de röportaj için bekliyordu.

Sanırım konserlerin en zevkli taraflarından biri de bu en sondaki tebrik fasılları oluyor. Bu arada bir şey söylemeden geçemeyeceğim. Bazen konser sonunda dinleyiciler çok istedikleri halde sanatçılar yorgundur diye tebrik için kulise gitmeye ve konser sırasında biriktirdiklei duygularını ifade etmeye çekiniyorlar. Kendim sanatçı olmadığım ve konser vermediğim halde yıllardır bu işin içinde olan bir kişi olarak, şunu açıklıkla belirteyim. Konser sonlarında sanatçılar bu tebrik faslını çok bekliyorlar. Ne kadar yorgun olurlarsa olsunlar o tebrikler sanatçıların motivasyonu oluyor.

İşte bu sebepten gidin,sanatçıları kutlayın,sevginizi,konserden duyduğunuz hazzı belirtin. İnanın işte o zaman onların hiç yorgunluğu kalmıyor.

O gün Akçakocadan İstanbul'a dönerken yorgun ama çok mutlu idik. İsranbul'da bir gün kalacak daha sonra yoğun bir konser trafiğine gene girecektik. Yeni yerler, yeni kişiler bizi bekliyordu.