Konuşmak ve yazmak

Çoğu için konuşmak kolaydır yazmaktan, bundandır ki herkes konuşur. Nitekim doğrudur, konuşmak ziyadesiyle kolaydır yazmaya nazaran. Dökülür kelimeler şelale misali ağızdan, konuşmaya başladı mı insan. Yazmak için ise düşünmek gerekir; planlamaktan ziyade düşünmek. Çünkü kelimeleriyle yüzleşir insan yazarken; konuşurken olduğunun aksine, karşısındakinin yüzüne değil kendi yüzüne çarpar tüm kelimeler. 

Öte yandan, beyninde uçuşan kelimelere ve düşüncelere yetişmekle mesul iken, diğer yandan da elini çabuk tutmalı ve ahenk zincirini bozmadan, özenle yerleştirmelidir kağıt üstüne cümlelerini yazarken. 

En çok da sorumluluk yüklendiğinden ötürü daha zordur yazmak kişi için. Sonbahar rüzgarında dalından düşer gibi kopar kelimeler dilinden insanın konuşurken. Yazmak, açık pencereden esintiyle içeri doluşan tozlar ve yapraklar gibidir, elinizde toz beziyle köşe bucak ayıklarsınız tozları yapraklara ve üstlerindeki tozlara dokunmamaya çalışarak. 

İyi konuşmak zeka belirtisi sayılsa da yazmak zanaat ve akıl & zeka evliliğidir. Zira konuşanı dinlemek yahut dinliyormuş gibi yapmak da pek kolaydır. Lakin iyi ya da etkileyici olmayan bir yazıyı okumaya çalışmak, okumuş gibi yapmak beyhudedir. 

Yazabilmek, ziyadesiyle kıymetlidir. Yeterince okuyan kişi güzel konuşmayı öğrenebilir lakin yazmak fazlasını barındırmayı gerektirir. Peki bu bile yeterince sermez mi ortaya; herkes konuşabilir de yazmak her yiğidin harcı değildir? Ve,  

Konuşmak marifet değildir. Yazmak verilmiş söz gibidir, yazdığını inkar edemez kimse, imza gibidir. Havaya akan kelimeler her daim eksiktir, hatırlanmaz. Kağıt üstünde aktarılan kelimler daimidir ve, ne vakit eylemler ve davranışlarla tamamlanır o vakit o kişi tamdır, tamamdır.