Konuşsan da duymaz diye ölünün arkasından konuşulmaz denilmiş olmalı

Bir kişi ölüp gidince onun bizimle ilgili sorunları bitiyor da bizim onunla bitmiyor; çünkü insanlar sorunlarını çözmeden ölüyorlar. Babama sağlığında söyleyeceğim şeyler vardı, ansızın ölüp gitti söyleyemedim. Ancak o bilirdi, içime dert oldu, görmesini bilmesini istediğim şeyler vardı, şahitliği gerekiyordu falan.

Arkasından konuşunca bizi duyacak cevap mı verecek sanki ama biz rahatlayacağız. Sağlığında söyleyemedik işte, ileride bir gün söyleriz dedik; ne bilelim, öleceği aklımıza gelmedi. Sadece ona sorabileceğim cevabı onda sorular vardı. Bir yere para altın filam saklamış mıydı mesela?

Ölenin bizle işi biter ama bizim onla bitmiyor… Çok çektirdi, kanlımızdı, ya da sevmezdik mesela… Çekinip söyleyemediğimizi şimdi söylesek… Bizi duymaz deniliyor da hani bundan da emin değiliz.

Ölüyse ölü, sonuçta bazılarının bir diyeceği vardır. Borcu vardır mesela, alacağım vardı da denilmiyor. İyiliğine konuşabilirsin de iyi değildi ki. Ölmüş birinin arkasından konuşmak zaten pek mantıklı değil de hani bu bir kural mı yoksa uygun düşmez diye mi? Konuşursam suç işlerim sanıyorum da.

Sağ iken sana neler yapıyorlar; ölünce yırtıyorsun anasını satayım. Ya da sen… En fazla mezarına tükürürler! Demek ki insan ölünce hüküm Tanrı’ya geçiyor. Dirin işe yaramıyor ama ölünce kutsal oluyorsun. Sağlığında küfürler, hakaretler… Ölünce edemiyorlar; imam hemen susturuyor, “Ölünün arkasından konuşulmaz”