Konusuz bir yazı kaleme aldım...

Zaman ilaçtır...

Neye yada kime ilaç?

Her yanımız sanallığın karanlığıyla sarılıyken ilaç?

Soruyorum size?

Hangimiz kendimizi; sıkışıp kalmışlığın, boğulma noktasına gelmişliğin içinde hissetmiyoruz?

Kısır döngüler... Kısır döngüler...

Kendimi bazen kral çıplak olduğu halde korkudan susan soytarıya benzetiyor ve kendi kendimden nefret ediyorum.

Böyle davranmadığım halde... Acaba psikolağa mı ihtiyacım var?

Yaşananlar; flim şeridi gibi

gözümüzün önünden geçerek yaşanıyor. Asıl kişi biz değil mişiz gibi, ama biziz.

Hayatta oyuncu muyuz, senarist mi, yönetmen mi ya da figüran mı inanın bunu bir türlü çözebilmiş değilim.

An geliyor ipler bende diyorsunuz, an geliyor iplerin başka ellerde hayatınızı yönlendirdiğini biliyor ama...

Bazense, alıp başımı gideyim ta çok uzaklara; sakinliğe ve huzura diyor, gidemiyorsunuz.

Ne kadar zor, en kolay elde edilmesi gereken huzur, sakinlik...

Biz insanoğlu yaşanası herşeyi dibe vurmayı öylesine iyi yapıyoruz ki; ondan sonrasıda dizlerimize vurup ağlamayı...

Çok yazık!

İçinizi kararttım değil mi?

Aslında bu hafta sonu için güzel, moral verici yazı yazacaktım, ne yazık ki bu çıktı ortaya.

Sözün bittiği yer deniyor ya; galiba artık onun da ötesi.

Yine de insan ümit ettikçe yaşar . Bu dünya için güzel günler ümit edelim...

Elden geldiğince...

(Not:3177 göndereceğiniz mesaj bir fidan ve dünyamız için bir ümit olabilir.)