Köpekler bile istenmediği yerde durmazmış

Köpeklerde istenmedikleri yerde durmazmış, tıpkı insanlar gibi

Diz kapağına varmayan boyu vardı. Beyaz uzun tüyleri ve üzerinde gezmişliğin kirleri, genelde kenelere ev sahipliği ederdi. Mavi boncuk boncuk gözleri vardı.

Doğru hatırlıyorsam üç yaşlarındaydı. Biz gençlere kalsa adını gezgin koyardık ama, yengem adını, gözlerinden dolayı “ Boncuk “ taktı. Aklı bir karış havadaydı, ne kedi kovalar nede bekcilik yapardı, aklı fikri mahalle mahalle gezip, yeni yeni dostluklar kurmaktı. Özgürlüğü sever, tasmalara hiç gelemezdi. Birde gururluydu ki, bu yazının bundan sonrasını kaplayacak kadardı bu gururu.

Sonraları sadece yiyip içip yatmaya başladı bizim “ Gezgin Boncuk.” Yediği öğünlerden bir hayli kilo almıştı. Yengem üç haftada bir kene şampuanı sürüyordu Boncuğa. Sanırım çok sabır isteyen bir iş olmalı ki, bıraktı şampuanlama işlemini, yılmıştı artık. Yengem keneleri temizliyordu, Boncuk gezip tozup yeni keneler buluyordu. Sonra birgün bahçeye girmek isteyen Boncuk, yengemden hiç beklemediği bir tepkiyle karşılaştı. Yengem avaz avaz bağırıyordu: “ Her tarafın kene, diğer hayvanyara bulaştıracaksın. Git caddede yat! ”

Boncuk eğdi başını ve uzun süre yol kenarında bekledi kıpırdamadan. Yaklaşmadı eve, hep hazır asker gibi öyle bekledi. Evden yemeği sürekli yola taşınıyordu. Okula gitmek için her sabah yanından geçiyordum. Akşamdan önüne konulmuş çinko tabağının içindeki yemekler, sabah hala duruyordu. Sanki küsmüştü bize, yemiyordu yemeklerini. Kısa bir zaman sonra beklenmedik bir olay oldu. Boncuk birbirinden güzel dört tane enik doğurdu. İki beyaz, bir siyah ve birde gri, şirin mi şirin dört yavrusu oldu “ Gezgin Anne Boncuğun “.

Yengem yavruları görünce yüzseksen derece değişti, küçük bir sepetin içine bulabildiği en yumuşak battaniyeyi serip, soluğu yavru Boncukların yanında aldı. Hemen onları dikkatlice, hazırladığı yatağın içerisine yerleştirdi. Tam Boncuğa doğru yöneldi ki, çok şaşırdımız bir tavır daha sergiledi Boncuk. Geri geri gitmeye başladı, kaçar gibiydi yengemin ellerinden. Sanki “ kızgınım size “ der gibiydi bize.

Anlayamıyorduk ama, gözlerinden akan o sıcacık damlalar; “ dokunmayın bana diyorlardı.

Yengem merdivenlere oturdu ve beklemeye koyuldu, hem ağlıyor hemde “ Boncuk hadi artık evine dön diyordu. Yavrularının sana ihtiyacı var." Yengemin yanına oturdum, sıkı sıkı sarıldım ve; " ağlama, herşey düzelir!" Dedim. Sanki çocuk kadırıyordum da, o da bunu yutmuştu. Hiç birşey söylemeden yerinden kalktı ve eve girdi.

Üç gün sonra yine aynı tablo; yengem merdiven başında, enikler sepetin içinde, Boncuk yol kenarında. Tek fark; ikiside ağlıyordu bu defa. Yengem hıçkıra hıçkıra, Boncuk uluya uluya. Bende yengemin yanında, içim sıkılıyordu bu hallerine bu ikilinin. Yengemin “ gördün mü hala gelmiyor “ demesiyle sessizlik bozuldu. “ Neden gelmiyor ki? “ Diye sordum. “ Azarladım onu. Kovdum, pissin kene dolusun dedim, bıkmıştım artık onu yeniden yeniden şampuanlamaktan. Git bulaştırırsın dedim. Sonrasını biliyorsun! Demek ki köpeklerde istenmediği yerde durmuyormuş tıpkı insanlar gibi.“ Dedi yengem salya sümük. “Uzun bir süre sessizlik hakim oldu ve benim kafamda sürekli aynı cümle dolaşıyordu “ Yenge, insan insandan özür diler, af bekler, peki sen Boncuktan özür diledin mi ki? Affetsin seni. “ Ben bunu düşündüğümü sanyordum hatırlamıyorum düşündüm mü yoksa gerçekten söyledim mi? Yengem sorumu duymuş gibi manalı manalı yüzüme baktı. Kocaman bir asır gibi iki gün daha geçti aradan. Yengem erkenden, kimseye görünmeden Boncuğun yanına gitmiş ve; “ Ben ettim sen etme Boncuğum” demiş ve uzun uzun konuşmuş onunla.

Boncuk, yaşlı gözleriyle, eğik başıyla tıpış tıpış yürümüş yengemin peşi sıra. Tabağındaki yemeğini yemiş, sahibinin yanağını bir güzel yalamış ve yavrularının başında kalmış.
Yengem böyle anlattı, valla yalancının yalancısıyım: ))