Kopya kızlar

Sokakta yürüyorum. Karşımdan genç bir kız geliyor. Hani şu yeniyetme diye tabir edilenlerden. Düşük bel kot, kısa bir tişört, salkımlı küpeler, pembe tonlarda makyaj. Geçip gidiyor yanımdan. Burnu biraz havada, gözler ise etrafı süzüyor. Bir kaç metre sonra bir tane daha geliyor. Eee bu aynı kız değil mi? İyi de onu geçip gittim az önce. Arkamı dönüp bakıyorum evet o arkada kalmış. Bu da ona benziyor.

Biraz yürüyorum. Arkadaşımla buluşacağım cafeden içeri giriyorum. Arkadaşım bekliyor, oturup hemen kahvemi söylüyorum. Yan masada bir grup oturuyor. Öyle bir kahkaha patlatıyorlar ki başımı çevirip bakıyorum. O kızlardan 4 tane daha. Bunlar bir kabile üyleri mi nedir? Hepsi aynı şekilde giyinip, aynı şekilde konuşuyorlar. Hatta aynı tonda gülüyorlar.

Bu duruma epey kafa patlatıyorum. İnsanlar farklı olmak için birşeyler yaparlardı bir zamanlar. Ya da daha farklı düşünceler kıyafetlerine yansırdı insanların. Oysa şimdi herkes aynı şekilde düşünüyor, aynı biçimde algılıyor hayatı demek ki çünkü hepsinin görüntüsü aynı.

Biraz kulak veriyorum konuşmalarına. Bu benimkisi sadece bilimsel bir merak. Bu topluluk nasıl bir ruh haline sahiptir merak ediyorum. Bir araştırma konusu yani. Konu alışveriş anladığım kadarıyla. Kelimeleri öyle yayarak konuşuyorlar ki hangi dil olduğunu anlamıyorum. Eh bazı kelimelerden türkçe konuştuklarını anlamış bulunuyorum sonunda. Yeni bir yer açılmış oradan bahsediyorlar. Sonraki konuları ne olacak diye merak ediyorum ama 1 saat boyunca sıkılmadan aynı şeyi konuşuyor, colalarını yudumluyorlar.

Konuyu derin derin düşünüyorum. Herkesle aynı olmak için neden çaba sarfeder ki insan. Kendini ait hissetmek için mi? Yoksa onaylanmış olana dahil olmak için mi? Artık güzellik bu şekilde mi tanımlanıyor? Çok tuhaf insanlar modayı yaratıyorlar ve herkes birbirinin aynısı oluveriyor.

Sanki fotokopiden çoğaltılmış gibi herkes. Kızlar erkekler aynılar. Bu fiziksel benzerlik çok da önemli değil aslında ama davranış biçimleri ve hayata bakış açıları da aynı. Sanki tüm düşünceleri görüntüleri üzerine yoğunlaşmış gibi, tek takip ettikleri modanın nasıl bir akış izlediği gibi.

Hayat onları farklı bir noktada bırakıp gitmiş, sanki hepsi orda kalmışlar. Bu nedenle aynı noktadan görüyorlar ve o şekilde biçim alıyorlar.

Üzüntüyle farkediyorum sonunda: İnsanlar yavaş yavaş kendileri olabilmek fikrinden herkesle aynı olabilmek fikrine kayıyorlar. Ve bu uğurda kendilerini kaybediyorlar. Kopya kızlar büyük bir gruba dahil olmanın verdiği mutlulukla kendilerinden geçiyorlar...