Kor ateş gibi yanmak....

Ayrılıkların arkasından neden ağlandığını şimdi anladım...
Vucut öyle bir kor ateşle yanıyor ki, gözyaşları tene değince bir nebze ateşi söndürüyor...
Sönüyor ama kor anılarla tekrar alevlenip yakıyor daha da acıtarak, daha da yakarak...

Şimdi ne zaman aşk acısından, ayrılıktan ağlayan görsem ağlama diye teselli etmiyorum artık...
Ağla ki ateşin sönsün, ağla ki korun kalmasın, ağla ki sonsuzcasına yitip gitsin korlar, kalan küller temizlensin...

Toprağa kavuşmuş gibi......
Zaten ayrılıklarda da taraflardan biri toprağa gömülmüş oluyor.... Kendince...

Ayaktaysa sanma bu yıkılmamışlığından, içinde kalan korun küllerinden tekrar canlanabilme ümididir bu...Tekrar alev alev yanabilme ümidi....

Unutup da unutulamayanların ateşi..... Ümit ateşi bu....