Korkağım ben!

“Korkma leynnn, ne korkacan, korkup ödlek olacağına, korkularınla yüzleş olum!”

Böyle bir cümle size neyi hatırlatır?

Arkadaşınızın hangi tür korkusu olduğuna mı, yoksa kendi korkularınızın zırt pırt su yüzüne çıkmasını mı?

Üşenmek yok, bütün korkularım aşağıda;

Ben korkmam diyeni vururum ona göre, ne demek korkmam, illa bişeyden korkarız be!

-Yılandan korktuğum kadar ölümden korkmam, cinsi latif’i, resmini görsem yol değiştirir, tv’de çıksa şakkadak gözümü yumarım.

-Yola çıkmaktan korkarım, uzun yola… Bütün ölüm, kavuşamama, varamama, geri dönememe vesaire senaryolarını acayip kuran beynim, yola çıktığında sakinleşir.

-Bazen gece karanlıkta boğazıma sarılcaklar diye çok korkarım…

-Parasız kalmaktan, evime haciz gelmesinden, “Vay kızın maaşına icra gelmiş” denmesinden acayip korkarım. (Bu korkaklık işe yaramadı aslında kefillikten dünyanın parasını içeri tıktım.)

-Sürgün gitmekten korkarım, bu hem yürek'ten, hem hayat'tan, hem iş'ten dir.

-Anne-babam bir yere gitmişlerse onlar geri gelene kadar ölecekler, bir daha göremem diye korkarım.

-Asansörde kalmaktan, arabayla kaza yapmaktan, suda boğulmaktan acayip korkarım. (asansöre yine biniyorum, arabayı yine sürüyorum, denize yine giriyorum. Bu bir tür korkularımla yüzleşmek mi?)

-Yakınlarımın ölümlerinden korkarım. Bu bir tür şizofreni belirtisi miydi?

-Bir toplumda, bir düğünde, bir cemaatte gülünç duruma düşmekten acayip korkarım.

-Şimşek çakmasından,

-Aşırı rüzgar’dan,

-Yangın çıkmasından, hatta yangın çıkma olasılığından bile korkarım.

-Aniden önüme çıkan her nesneden korkarım hatta yetmez tiz çığlık atarım.

-Çok güldüysem "başıma birşey gelecek" diye düşünüp korkarım.

-Hiç lüzumsuz çalan telefondan; annemin, ailemden birilerinin olağandışı arayıp ta, "naber, napıyon?"diye başlayan cümlelerinden öyle çok korkarım ki, kalbim yerinden fırlar.

Ay ne korkak, ne ödlek bir şeymişim.

Görende, çift yürek sanır sokakta yürürken, "ayy bu ne yürüyüş" derler amaaa, amaaa hakikaten korkağımdır.

Ya siz?