Korku Filmleri

Korku insanı rahatsız eden, geri adımlar atmamıza sebep olan bir duygu olmasına rağmen, korkulacak olayların içinde olmadan kenardan izlemek keyif verir çoğumuza. Mesela ben korku filmi izlemeye bayılırım. İzledikten sonra uyuyamasam da, etkisinden kurtulamasam da, sonunu getirmeden bırakamam filmi bir türlü. Hele son zamanlarda okuduğum bir haber, 'Hiç de haksız değilmişim işte.' dedirtecek cinsden:) Korku filmi izlemenin kilo vermeye etkisi olduğu yapılan bilimsel:) çalışmalar sonrasında kanıtlanmış. Bilimadamları demişler ki, 'Adrenalin kilo vermeye yarıyor.' Bir haber çıkmış ortaya. Artık sabahın köründe kalkıp, yollara dökülüp, spor salonlarına koşturmaya, eve dönerken yolumuzu kaybetmeyelim diye yollara paralar dökmeye son. Alıyoruz bir korku filmi, geçiyoruz sıcacık evimizde (mevsim itibarı ile, yaza giriyor olsaydık püfür püfür serin diyecektim :)),  televizyonun başına, açıyoruz ve izliyoruz. Farkına bile varmadan kilolarımız uçup, gidiyor. Üç ayda yedi kilo, on beş günde 2 kilo gibi, çoğu zaman tutturulamayan planlara da girmiyoruz. Kontrol bizde, dozu biz ayarlıyoruz, eğitmen, katılımcı biziz. Kişiye özel, müstakil, e süpermiş:)

Çeşit çeşit korku filmleri izledik yıllarca, bazılarının etkisinden çıkamadık, korktuk durduk, hatta duramadık kaçtık:) Elm Sokağı Kabusu klasikleri, Scream, Kötü Ruh, Allien, gibi, filmler geldi geçti. İzlendiği yıllarda korkunç geliyordu gerçekten. Şimdi pek korkutamaz oldular, sonra devam niteliğindeki yeni versiyonlar çekildi. Bir aralar vampirli filmler çok izlendi, şimdilerde Alacakaranlık serisiyle yenilendi. Daha yakın yıllarda 'Panic Room', 'The Mist', 'Blade' gibi filmler izlendi.

Korku ile komedi birbirine çok uzak gibi görünse de, aslında başarısız bazı korku filmlerinde bu iki olgu çok fazla yakınlaştırılabiliyor. Korku filminin ortasında gereğinden fazla abartılan bazı sahneler, filmin bütününden ayrık duran, inandırıcılığı zayıf birkaç görüntü, insanı filmden çekip almaya korkunun ötesine geçip, gülüşmelere sebep olabiliyor bazen. Hatta, ters tepki yapıp, kilo bile aldırabilir. Hem filme yazık oluyor, hem de gerilmiş, korkuyu bekleyen izleyiciye. Korku- komedi diye bir kategori de var aslında, bence çocuklar çok korkmasınlar diye ılımlı bir geçiş sağlanabilir. 'Bak yavrum, şu gördüğün iğrenç şeyin içinde aslında bir insan var, bak ne kadar komik olabiliyor, arkadaşıyla şakalaşıyor görüyormusun? Çok mu saçmaladım... Bizim evde, Yalan Dünya'daki zombili sahneler bu işe yaradı, kızım artık korkmuyor. Tabi ki, korku filmi izletmiyoruz, ama kanal değiştirirken rastladığımız korkunç tipler gördüğünde hemen  'Anne, bunların içinde insan var di mi?' diye soruveriyor. Bir de 'Gerilim Filmi' denilen bir kategori var ki, ben bir türlü algılayamıyorum, hangisi gerilime giriyor, hangisi korkuya. Zaten korkarken gerilmiyor muyuz ki? İlla ki dişlerimizin mi takırdaması gerek, 'Hah anladım bu korku filmiydi, 'Yok ben sadece gerildim, sanırım bu gerilim filmiydi, takırdama içermiyordu, demek ki korkunç değildi, olay kontrol altındaydı, bir gerilip çıktık sadece sinemadan.'  Sanırım gerilim filmi kategorisine daha çok, kanlı, dehşet içeren, kolların bacakların havada uçuştuğu filmler giriyor. Genellikle gerilim filmleri heyecanı artırmak için küçük bir aşk ile renklendiriliyor zaman zaman. Korku kategorisine de bilinmeyen, metafizik, hayalet, peri gibi unsurları ve çoğu zaman da eski büyük bir ev, buğulu camlar, duvarda oluşan el izleri falan filan gibi. Ben yine de işin içinden çıkamayacağım galiba, herkes kafasına göre kategorize etsin artık:)) 

Bazı korku filmleri var ki, beni aşıyor, izlemeyi denemiyorum bile. Mesela, 'Paranormal Activities' gibi. Şu aralar, '666 Park Avenue' diye bir dizi var. Zevkle, pardon korkarak izliyorum, türünden hoşlananlara tavsiye ederim. Korkmak bazen planlıysa zevkli olabiliyor aslında, korkmaktan korkmayın.