Korku

“Hayal kırıklığı”

İşte tam olarak da bundan ibaret. Tam birine değer verip alışıyorsun sonra bir bakıyorsun ki yaraları varmış en derininden… Ama’lı cümleler ard arda sıralanıyor. Çok tatlısın, çok iyisin ama… Ama… Ama… İşte bu yüzden uzun zamandır birine anlam yüklemekten, ona bağlanmaktan korkuyorum.

Kendi iç yalnızlığımda boğuluyorum. Zaten bu iç yalnızlığımı “gerçekten” paylaşabilecek birine hiç rastlamadım. Evet rastlamadım. 6 yıl süren ve biten ilişkimde bile bu böyle oldu. Benim yüreğime dokunduğu zamanlarda dahi gideceğinden o kadar emindim ki… Sorsanız çok sevdi ama asla yalnızlığımı paylaşmadı oysa ben ne çok istemiştim bu yükten kurtulmak… Şimdi düşünüyorum onunla neden yapamadığımızı daha iyi anlıyorum, acaba o da böyle düşünüyor mudur bizi? Kim bilir, bilmiyorum. Herkes hayatına bakıyor, önüme de baksam yeni birini de tanısam sevmek, ona güvenmek bana çok zor bir şey olarak geliyor. O kadar çok hayal kırıklığı yaşadım, o kadar çok üzüldüm ki “gitmez” dediğim o kadar çok insan gitmiş ki yeni bir “hayal kırıklığına hazır mıyım?” Sanırım değilim! Ama yine de insan cesaret edip sevmek istiyor birini. Güvenmek, ona bağlanmak… Sanırım bu kadınların doğasında var.

Bu konu aklıma nereden geldi, neden yazmak istedim derseniz bu ara birini anlamlandırıyorum kendimce. Onadır bu yazım. Hem Nazım Hikmet'in dediği gibi; "Büyük bir hayal kırıklığı yaşayıp ben artık kimseyi sevemem deme! Unutma ki, en güzel çiçekler mezarlıklarda yetişir."

Sevgiler,