Korkunun tebessümü!

Dalgakırandaki balıkçı kahvesine indim bu sabah.

Sahi; en son ne zaman uğramıştım buraya?

Buraların en kral müdavimiyken, ziyaretçi gibi, yabancı gibi hissettim kendimi....

Osman ağabeyi zayıflamış buldum, saçları daha bir beyazlamış, gözleri daha derine saplanmış, zaman yüzündeki kırışıklıklara atmış acımasız imzasını ........ “ Altmış kilonun altına düştüm” dedi.

“ Neden?” diye soramadım korktum!

Büyük lakerda ustası Hakkı Babanın sandalyesi boş, sobaya en yakın masada yüzü kapıya dönük oturur, içeriye giren ilk onu görür, masadaki çayı ilk o ısmarlar... Bu saatlerde torunu okula bırakıp gelmiş olması lazım ama........Dilimin ucuna kadar geldi; tam Hakkı Babayı soracaktım..Soramadım....

Cevabı duymaktan, bilmediğimi öğrenmekten korktum!

Gözlerini televizyona dikmiş bir adam var...Geldiğimden beri arka arkaya dördüncü sigarasını yaktı..İzmariti öldüresiye bastırıyor kül tablasına; izmaritin “gıkı” çıkmıyor..

Çayından bırakın yudum almayı, karıştırmadı bile... Kaşığın boynu büküldü, şekerler bardağa küstü

Televizyona bakıyor ama eminin televizyonu görmüyor o .. Yüzü hiç değişmiyor, izlediklerine tepki vermiyor.

“ Çayını soğuttun be ağabey diyeceğim”

Diyemedim ............................ Korktum!

Kar incecik tipi şeklinde yağıyor..

Lodos , camlardan sızmak istiyor bütün gücüyle..

Ahşap çerçeveler direniyor.

Rüzgârın uğultusu var kahvede, kendi yok.

Saksılardaki çiçekler gözlerini yummuş artık.

Onlar susuzluktan kururken, içeride oturanlar duymamış menekşelerin çığlıklarını...

Menekşelerde kurursa sevgilinin gözlerini neye benzeteceğiz biz?

Düşündüm düşündüm........................ Yanıtı buldum da!

Şimdi de yazmaktan, yazınca gerçek olmasından korktum...

Ruhumuzda esen fırtınalarda, batırdığımız gemiler, körüklüyor korkularımızı.. Yüzümüzü okşayan şefkatli meltemin elleri bile içimizi titretiyor.

Soramadıklarımız büyüyor içimizde, ağarlaşıyor;önce ayaklarımız ıslanıyor..

Cevapları kendi kendimize bulunca uyanıyoruz..

Kayığımız su alıyor...