Korkuyorum

Tek bir gamzen kadar cesur değilim. Bana bakarken güldüğün gibi gülemem, korkarım. Zor bela biriktirdiğim tüm tebessümlerin kaybolmasından korkarım. Bahçende yeni çiçekler açtıramama ihtimalimden korkarım. Aşkla göz gezdirdiğin gülüşüme alışmandan korkarım.

Sandığın kadar güçlü değilim. Sana yansıttığım gibi duvardan da örülmedim. Kırılganlığımı göstermemek, ruhumu korumak için sığındım bu zırha. Söylediğin her söz daha da eritiyor kalkanımı. Biraz daha devam edersen tüm masumiyetim, çocukluğum, duygularım çırılçıplak çıkacak karşına. Beni utandıracak, seni afallatacak.

Alıştım yalnızlığıma… Bu karanlık hayata da alıştım. Acıtmıyor artık varlıkları. Ya da ruhum nasır tuttu, hissetmiyor hayatın batırdığı zehirli okları. O zehir kanıma karışıyor, dudaklarımdan sana kaçıyor. Seni yakıyor görüyorum. Bir tek gözlerimi kurtarabiliyorum yarattığı enkazdan. Ama sen onları görmüyorsun, sen beni duyuyorsun sadece.

Senin deliliğinin misli fazla benim korkularım. Kokunu duymaktan korkuyorum, gözlerine dalmaktan, tenini hafızama kazımaktan. Bana aşkı getirmenden korkuyorum en çok. Ona kayıtsız şartsız teslim olmaktan korkuyorum. Kalbimi ellerine bırakmaktan korkuyorum. İşte bu yüzden hep “git” diyorum. Sadece dudaklarımla…Sen gitmedikçe sevinsem de içten içe, tekrarlıyorum kendimi yine… Öyle çok söyledim ki artık sana ne “kal” demeye yüzüm var, ne “git” demeye gücüm…