Korkuyu Beklerken Oğuz Atay

Nereden başlayacağımı bilemiyorum, neremden?!

Bu zat kendini KEYİFSİZ hissediyor.

Bu hayatta "başarılı" olanları evimde ve ayakta alkışlıyorum; yandaki inşaat devam ederken benim ev ayakta kalmayı başarabilirse, görüşürüz sizin başarılarınızda alkış alkış, her kış; kış kış kıııış!...

Onlar,  güya beni rahatsız edenler, bir HALT değillermiş, öğrendim, ama GEÇ öğrendim, neyse, iyice kendimden çıkmıştım, bende bir misafir gibi....

Kimin kapısına dayansam....?

Kendimi anlatmak istemiyorum, çünkü, aslında bende anlatılacak bir şey yok; o devamlı konuşanlara bakıyor, bakıyor....Baktığım yerde kalıyorum, genelde evde, gerçi ev yıkıldı ve ben...

Bir ofisim vardı değil mi, gidip tozuna karıştığım, toz olup....

Bilmediği bir dilde yaşayan BİR ben...

Oysa ARKADAŞım o dili çözmüştü, onun işi dilleri çözmekti. Yeni bir dil öğrenmek için....Gaz gerek bana, daha çim; gece gerek, çok gazete; haber, roman, kitap, şiir ve dolu dolu YALAN gerek bana; yalana yalana yaşamak gibi....

Korkuyu beklerken, bilerek, gerçek BENi yaşadım BEN!

1. Not:

Elimde bir ben vardı

sonra o korku geldi evime

beklemek onunla

işime geldi

evime renk

canlandım sokaksız

insansız

salt bende ben

hoştu

sonra boş oldu

giz gidince.

Ş.Y.