Körlemesine yaşamak...

Evrendeki sonsuz güzellik hepsi Tanrının eseridir. Ne kadar da az şükrediyoruz öyle değilmi. Ve yağmur çıldırmışcasına yağar, varlığını hissettirir,tüm bedenleri ıslatarak. Karanlıkta kaldığınız oldumu hiç, ben kaldım mesela, ve bir süre sonra karanlığın aydınlandığını gördüm, üstelik ışıksızdı ortam.
Zaman zaman yan tarafımızdaki boş evimize giderim, gelip geçenler olur yol boyunca, ve hemen karşımdaki dairelerin ışıkları bir yanar,bir söner, bir yaşanmışlık hissedersiniz o dakikalarda uzak kaldığınız komşuluklara. Pencereden bir kadın başını uzatır, kısa bir göz atar etrafa, sonra karşısında birinin olduğu çok aşikar olduğundan koyu sohbetine yöneliverir bir anda. Oysaki hemen önünde duran ağacı seyredebilirdi benim gibi,gizliden gizliye, tüm yapraklarını dökmüş bu kış günü adeta çıplak kalmış, bir tek dallarından ibaret olan o yalnız ağacı. Gökyüzüne bakıyorum uzun uzun, huzuru enjekte etmek istercesine ruhuma. Henüz hiçbirşey yaşamadan nasıl bu kadar yorgun olabilirsin diyorum kendime. Yada henüz hiç bir şey yaşamadığımı ve farkındalığın ruhuma kattığı o derin sancıyı yaşamadığımı varsayacak olursam tabi.Ruh yorgundur birkere. Yollar ıslak,zemin kaygan arabalar hızla geçiyor sokaklardan. Biraz sonra bir adamın yürüdüğünü fark ediyorum sokakta, elleri cebinde,üşüdüğü her halinden belli, ışığa doğru yaklaşıyor, sigarasını yakıyor, ve olduğu yerde kalakalıyor. Ne düşünüyordur kimbilir diyesi geliyor insanın.  Mesela şöyle olmalıydı diyorum, hiç tanımasam bile, karşımdakinden acaba bir kötülük, bir fenalık görebilirmiyim düşüncesinden bir an için sıyrılıp, bir çılgınlık edip 'haydi yol boyunca yürüyelim, öğrenelim bakalım derdin neymiş diye'  demek güzel olmazmıydı sizcede. O konuştukça ben dinlesem, ben sustukça o anlamaya çalışsa, bu zamanda mümkünmüdür acaba. Yalnızlık; hayatta en çok bölebileceğimiz kavramdır belkide, neye göre ve kime göre yalnızızdır. Ruh anlaşılmak ister her fırsatta, kendinden kaçmalar yaşar zaman zamanda, düzene kızar, yaşama kızar,insana kızar, ve anlaşılamamaya kızar. Azıcık bir yaşamımız var o da düşüncelere kapılarak yok eder kendini zamanla.Ama istesede körlemesine yaşayamaz farkındalıklı bir insan, gören gözleriniz,algılayan beyniniz olduğu müddetçe zordur körlemesine yaşamak bu hayatta. Bu yüzden dedim ya , aslında düşünebilen her insan için, nefes almak bile başlı başına bir mucizedir aslında...

Ve sözler bittiği zaman melodilere bırakır yerini...

Yazan-Edibe Toğaç...