Koş Pskhe koş

Nefret ediyorum. Bütün bu saçma sapan süreçler içinde yaşadığım saçma sapan benden, benin saçma sapan suretlerinden nefret ediyorum. Hayatımın Şubat ayının sıkıcı, soğuk, kasvetli bir Pazar günü modunda geçip gitmesinden usandım. Kalkmak; uyuşuk ve umutsuzca yılgın halimden silkinip sıcak bir günün öğleden sonrasında tenime değen hafif serin hava ile aydınlanmış bir zihne uyanmak istiyorum. Kendim olmanın bu denli güç olduğunu anlatıp dururlardı da hiç bilmezdim. Gittikçe ilerleyen bir dehliz misali, dibi görünmedikçe bir rahat ve güvende nefes aralığı umudumu da kuşkuya düşüren bir arayış bu. Hayır korkmuyorum yalnızca umutsuzum! Bir sonraki an için herhangi bir söz veremem ama şu an kayıtsızca terk edilmiş, hayatla bağları sığ ipliklerle tutulu, kendiyle ilişkisi başkaları uğrunda incinmiş ve perişan bir şekilde yalnız biriyim.

Bazı şeyleri aklım almıyor. Oysa alması da gerekmiyor. Sürekli anlam yükleyip terazileri denklemeye çalışmak... Belki de düşünmek başlı başına hayatı sanallaştırmaktır. Yaşamak, hissetmek yerine düşünüp durmak, önlemler almak, hesaplar yapmak, anlamlar üretmek, sonra onları işimize gelmeyince yeniden değiştirmek… Kendimizce, aklın manevralarıyla hayatın acılarından paçayı kurtarmak. Bunların bazıları o çok bahsettiğimiz savunma mekanizmalarımız işte. Evet, hayata karşı gardımızı aldık, görmüyor musunuz savunuyoruz kendimizi... Artık kimse bizi incitemez. Koş Pskhe koş… Bu kaçınmaların nafile çarpışmaları ve savruluşları bugün yaşadıklarım.

18 haziran 2008 04:30 ist