Koşar iken bilinmezliğine

bıraktı kendini gönlündeki sessizliğin derinliğine

bunu hak etmişti koşar iken bilinmezliğine

hiç olmazsa alay etmeden bunu yaşayayım

gönlünün kulağına ses verir iken sessizliğine

zamanın yalnızlığında kayboldu

o anda ruhu bütün bedeninde yok oldu

dudaklarında dilinde tatlı bir nağme olarak

çağlayarak, anlamadığı sözcüklere

ruhuna ritmik bir ses,

doğruları dile getiren geleceği kucaklayan,

bir sevgili gibi bedenini sardı yalnızlık.

ah yenilgim kendimi çökmez

sanaraktan yıllarca kendimi boşuna

avuttuğum gençliğim…

hep diri kalarak yalnız kalmayacağımı düşünerek

boşa geçen ömrüm genç baharım

uçurumların şarkısını terennüm eden yıllarım

başeğdiren yanılgı çığlıkları ile kulaklarımdasınız

ah yenilgim zaferim, küçümsemenin acısını

birikimini yaşayan bedenim yıllarım yanılmışım

boşa geçmiş günlerim.

gecenin karanlığı gibi kalan hayallerim düşlerim

karanlıklarda kaldım sizler gibi

kaçık gündelik arzularımın yanılgısı

yırtıcı benliğine kanan yıllarım

eğilip bükülmez sandığım anlarım

gözlerinde iki damla akmayan pişmanlık dolu gözyaşlarım

bedenimi ruhunu saran düşüncesizlik sarhoşluğunun kuytuları

bin bir övünme tonu kıvamında kazandığım zaferim çirkinliğim

ayrı ayrı hecelerle yazılmış günlerim gecelerim

mutluluğun uzağındaki yabani tuhaf, yalnızlığım

direncimi kıran acizliğimin patikasında yükselen ezgilerim

artık başbaşayız

ne dostumuz var ne de arayıp soranımız

yarım yamalak da olsak beraberce bir kucakta

rahatta olamazsak beraberiz artık

yok, etsen de düşlerimi rüyalarımı

artık nasibimiz yok artık hayallerden güzel şeylerden

artık birbirimizi sımsıkı saralım

bırakalım artık hoşnutsuzluğun şarkılarını söylemeyi

avucumuzda kalan akıp giden zamanın bir avuç kumları ile

birlikte sevelim dünyayı hayatı artık

MEHMET ALUÇ

ANKARA SİNCAN