Köyde akşam

Nihayet eve dönme vakti geldi, gün boyu tarlada çalışan yorgun bedenler doğrulduğunda ufukta bakır kızılı akşam çökmek üzereydi.  Çıkınlarını topladılar, oraklar, tırpanlar omuzda ekinler arasında birer gölge gibi süzülerek köye doğru yöneldiler. Günün yorgunluğunu unutturan bir kır şarkısı döküldü hafiften güneşte kavrulan dudaklardan. Arada şakalaşmalar, gülüşmeler eşliğinde bir süre daha yürüdüler; yaklaştıkça rüzgar altında gıcırdayan değirmenlerin sesini duyabiliyorlardı artık. Nazlı akan küçük bir dereyi de geride bıraktılar ve nihayet uzaktan köy göründü. Adımları hızlandı, çok geçmeden gün boyu kendilerini özlemle bekleyen çocukların sevinçle ve koşarak geldiklerini gördüler, kucaklaşmalar, koklaşmalar arasında şimdi daha da mutlu bir kalabalık olmuşlardı. Geride, yollarını gözleyen yaşlılar bekliyor, el sallıyorlardı, onlara ulaştıklarında bu sevgi yumağı bir kat daha büyüdü. Hemen, kuyulardan sular çekildi, eller yüzler yıkandı, temiz kıyafetler giyildi ve meydanda yakılan büyük bir ateş etrafında toplandı köy halkı. Köyün her tarafını saran mis gibi yemek kokuları iştahlarını daha da arttırmıştı, bu nimetlere şükran duyulan dua sonrası neşe içinde yediler yemeklerini. Herkesin yüzü gülüyordu; var olmanın, birlikte olmanın huzur ve dinginliğinde tadına doyulmaz sohbetler başladı ardından. Çocuklar kendilerini daha bir güvenli hissettiler ve oyunları daha neşeliydi. Üstüne demli çaylar, içildi birbiri ardına sigaralar. tütütürüldü, sohbet bir müddet daha devam etti. 

Gece ilerlediğinde, yorgun bedenler dayanamayıp birer ikişer evin yolunu tuttu, yarın bugüne benzeyen bir başka şafağa daha uyanacak ve erkenden tarlaların yolunu tutacaklardı; çocukları kucaklayıp hemen yataklarına uzandılar,  göz kapakları ağırlaşırken uzaklarda bir yıldız kaydı, karanlığın içinde kayboldu gitti.