Köye ve Eskiye Dair

Köye dair sosyal medya fenomeni birkaç fotoğraf ve Umut SARIKAYA’nın bir karikatürünün düşündürdüklerini kısaca yazmak istedim. Sobanın büyük gözünde pişirilen tarhananın, bulgur aşının kokusu... Tüpte yarı pişirilen yemeğin sobanın üzerine alındığı o eski günler.  Çünkü Anadolu köyünde soba nasıl olsa hep yanar bir mevsimden sonra... Geri tarafa da çayı koy hafiften çay suyu kıvamını bulsun...

Soğuk bir İç Anadolu gününün akşamında soba keyfi... Hele bir de evde küçük çocuk varsa ki, olmaması imkânsızdı. Bakmayın şimdi bir Köroğlu bir Ayvaz kaldığına köyde. Mandalina, kestane, soba fırınındaki patatesin kokusu ile kombine oluşturan, soba borusunun etrafında kurutulan eski tip bezlerin, ölümüne yıkandığı kış günlerinde yine de idrar kokması çok da sorun olmuyordu o zamanlar. Eskiler... Elleri çalışmaktan, Buruş buruş olmuş, nasırlı eller... Sofrasında çöreği, yağı eksik olmayan, Sobasının üstünde, sürekli çaydanlığının kaynadığı kalender insanlar, Muhabbetin gırla gittiği günler...

Okul çağındaki çocuğun, hazırlanması için sobanın yanına konulan leğen ve sabunun göz yakıcı etkisinde, annenin mızmızlanan çocuğunu çimdirmesi... Belki köy çocuğunun ders çalışmaya yatkın olmamasından kaynaklı tembellikten ya da yetişkin – çocuk, iş gücü ayrımı yapmayan köy hali yüzünden pazar gecesi geç saate bırakılmış ev ödevleri...  

Ülke insanın % 30’nun hayatını belirledi belki de ödevlerin sona bırakıldığı bu kritik, depresif, cansız sarı ışıklı pazar geceleri! Yazacak çok şey var ama gerek okuyanı sıkmamak, aslen de uzun yazı yazmayı ve okumayı pek sevmememden hasıl sebeplerle yazıyı burada bırakıyorum. Zaten birçoğunuz yaşadı bu ve benzeri hayatı...

Not: Yazı, İç Anadolu’nun eski kışları düşünülerek okunmalıdır. Yaz, ayrı bir yazı konusu olabilir... :)

 Mürsel OKCU/ murselokcu@yandex.com