KOYVERMEK

        Neden herseye direnç gösteriyoruz? Asabiyet, korku ve kaygıyla

vücudumuza ve ruhumuza yükleme yapıyoruz? Haftasonu tatilinin iptal olmasına,

aksam yemeğe çıkacakken eşimizin geç kalmasına, birilerinin sıradayken

önümüze geçmesine, asansorü bi türlü yakalayamayışımıza .......

Neden bunları olduğu gibi bırakmayız ki? Bırakalım dağınık kalmasın.

Aslında düzgün ve güzel olanlar belkide bizim aksilikler olarak gördüğümüzse?

Ve kısa yada orta vadede açık yada gizli mutlu olcağımız şeyler gizliyse?

Neden hep içimizde ki ben ego her neyse istediği gibi olsun istiyor?

Herseyi biliyor hep o doğru. Mutlu olmak için neden benin onayına ihtiyaç var ki?

Farketmeden ne kadar yüreğimizi zorladığımızı sürekli bi yarış halinde çabaladığımızı

görmüyoruz. Sonunda belki de evet gerçekten yenmiş ama yorgun savaşçılar 

olarak yığıldığımızın farkına varmıyoruz. 

Şu andan itibaren masama bir kavanoz koyacağım. Her direnç gösterdiğimde

içine 1 lira atacağım ve yardım  kuruluşlarına bağışta bulunacağım nasıl fikir? 

  Sadece yazmak, başka bişey değildi bu arayışımın sebebi. İçimde bi yerde is

tutmuş ve kazınmasını bekleyen şeyler var. Artık beni rahatsız etmeye başladı.

Ne konusmak benim devam ne de susmak. Sessiz harflerle ilerlemek. Belkide

beni bazı hayatlara dokunabilme ihtimali heyecanlandırıyor. Aslında cok heyecanlıyım

ve korkuyorum. Ama sadece koyvermek ve başlamak istiyorum.