Kpss’ de sona doğru

Bazı anlar insan, herşeyi bir anda söylemek ister… Oturur yazmak için, önünde bir kalem ve kağıt yada bilgisayar ekranında açılmış bir word sayfası… Benim gibi Kpss ile ilgili yazmak için oturur… Ama zihni bir türlü izin vermez.. Alakasız bir konu gelir aklına…. Parmakların başlar onu yazmaya… Ben kitap alırken misal arka kapaktaki yazılana göre alırım genelde… Tavsiye üzerine aldığım nadirdir… Bugün kitapların tanıtıldığı bir sitede şimdi adını hatırlamadığım bir yazarın sözü aklımda epey bir vakittir… İnsanın kendiyle yüzleşmesi… Acaba kaçımız kendimizle gerçekten yüzleşebiliyoruz…? Doğrularımızı, yanlışlarımızı düşünürken kendimize karşı ne kadar dürüstüz?

Karşımızdaki insanın hatalarını söylüyoruz… Eğer ondan nefret ediyorsak, onun karanlığın girdabında boğulması için elimizden geleni yapıyoruz.. Bak sen şu vakit bana bunu yaptın tarzı suçları temcit pilavı gibi önüne getiriyoruz… Ama peki ya sen? Ne yani sen hiç mi hata yapmadın? Bugüne kadar yaptığın herşey hatasız mıydı? Hiç mi üzmedin? Hiç mi kırmadın? Eğer öyleyse o sen kimse ona alkış tutmak lazım… Demek o ki sevgili dostlar, kişi önce kendine bakmalı… Kendiyle yüzleşmeli… Çünkü insanlar yaptıkları hataların bedelini emin olun ödüyorlar.. Kimsenin ahı, kimse de kalmıyor.. Bir insan olabildiğince dürüst, olabildiğince insan olmalı.. Kötüler ile iyilerin savaşı, mert ile namertin varlığı bu dünya durdukça var olacak.. Gönül ister ki sağlam insanlar olsun arkanızda… Az ama öz olsunlar ama sağlam olsunlar… Sizinle üzülsünler, sizinle sevinsinler, hatta sizinle ağlasınlar.. Uzaklarda olsalar bile sizin sıkıntınızı hissedebilecek kadar yüreğinizde olsunlar.. Eleştirileri sizin iyiliğiniz için olsun….

Ha sahi Kpss ile ilgili yazacaktım değil mi? Bu sene bu sınav için gerçekten çalıştım diyebilirim… Bazen kitaplarımın hepsini kaldırdım umutsuzluğa kapılıp… Gereği yok dedim çalışmanın… Umutsuzluğun karanlığında bir şekilde umudun ışığını gördüm… Herşeyden öte yaşıyorum.. Yahu ne alaka demeyin…? Memleketimin evlatları, o güzel aziz evlatları Yaradan’a kavuşmaya devam ediyorlar hain pusularda.. Gencecik asker, eşi ile henüz bir aylık evli… Nikahları kıyılmış, düğünleri olacaktı.. Olamadı…Terör lanet olsun ki hain yüzünü gösterdi…Ve görünen o ki göstermeye de devam edecek… Kendinizi bir an olsun o şehit eşinin yerine koyun…Sadece otuz saniyeliğine… Fazla da değil… Eşiyle ilgili o hayallerini gerçekleştirebilecek mi bundan sonra? Hayır… Bu ne büyük bir acıdır… Tarifi imkansız… Ben bile bu acıyı hissedebiliyorsam o eşin yüreğindeki acıyı, evladını kaybeden bir annenin ve babanın yüreğindeki acının tarifi İMKANSIZDIR… Demem o ki sevgili dostlar, eğer yaşıyorsak UMUT hala var demektir… Allah bizi umudumuzdan alıkoyanları bizden sonsuza dek uzak tutsun…Ve Kpss öncesi bu son yazımda gerçekten çalışanların tüm arkadaşlarımın yolu açık olsun… Hayırlısı ile bu sıkıntıyı da atlatacağız arkadaşlar… Bir yazarın da dediği gibi “ benim Anadolumun güzel toprağından umudumu kesmem asla mümkün olmamıştır..”