Krizler bitmez, umutlar tükenmez!

2009 yılı maalesef, 2008’den kalma bir ekonomik krizle geldi ve halen devam ediyor. Bu süreç ne kadar devam eder bilinmez, ama yavaşlama sinyalleri verdiğini söyleyen uzmanlar da var; bunun tam tersini savunan bir takım ekonomistler de. Fakat en azından şimdilik olumlu bir havanın seyrettiği ortada.

ABD kayıtlarına göre 1900’lü yılların başından beri böyle bir kriz görmedi ABD ve dünya. Ve öyle bir kriz ki, bir virüs gibi çok hızlı yayıldı. Birçok ülke etkilenmemek için bir yığın tedbir paketleri açıkladı, yetmedi, bir tane daha, bir tane daha.... Derken kriz bütün dünyayı öyle bir sardı ki, milyar dolarlık tedbir paketleri de işe yaramadı.

Ekonominin profesörleri istedikleri kadar tedbir önerilerinde bulunsunlar, derslerinde anlata dursunlar sonuç şimdiye kadar pek değişmedi. Etkilenmeyen sektör yok gibi zaten. En son Macaristan’da ekonomik kriz, gıda krizine dönüştü. Umarız ki böyle bir sorun diğer ülkelere de bulaşmaz. Çünkü gıda krizi yayıldığı zaman insanlık bile tehlikeye girer. Varın sonunu siz düşünün. Hatırlarsanız bir zamanlar Arjantinde halk açlıktan bir sürüye saldırmış ve koyunları telef edip parçalamışlardı. O sürünün sahibide Çinli değildir herhalde. Bizde böyle şeyler olmaz. Biz bir parça ekmeğini dahi paylaşan bir toplumuz. Hatta başka milletlerle bile paylaşırız. Çanakkale’yi unutmayın; hani şu Anzaklı yaralı askerlerle paylaştığımız bir parça ekmeğimizin hikayesini...

Zaman öyle hızlı değişiyor ki, insan buna ayak uydurmakta zorlanıyor. Ve zaman artık adeta ekonomiyle ölçülür hale geldi. Yatıyorsunuz ekonomi, kalkıyorsunuz ekonomi... Yok enflasyon rakamları, vay efendim borsa düştü, patladı vs... Artık ekonomi demek, iş-aş ve neredeyse eş demek. İlgilenmeyen fert herhalde yoktur.

Zengin-fakir, ihtiyacı olan olmayan herkes kendince ekonominin bir ucundan tutmuş, çekiştirip duruyor. Yani herkesi bir yerden ilgilendiren ekonomik bir olgu muhakkak var. Krizlerle boğuşan Türkiye, aslında krizlere alışık Türkiye demek daha doğru olacak; kendi insanına bir yandan tasarruf yaptırmayı adeta zorla öğretti. Avrupa bir işçi emekli oldumu dünya turuna çıkabilirken, Türkiye’de bir işçi emekli olur olmaz, ertesi gün başka bir iş aramaya başlıyor. Eee şartlar böyle; ne gelir elden.

Bu ülke bu krizi bir kenara çekilip izleyemez elbette. İhracat rakamları, bütçe rakamları, enflasyon, borsa derken, krizi birebir yaşıyoruz. Bence bunun başka bir tarifi yok. Ama sektörler, çalışanlar, emekliler kısacası Türk insanı onca karamsarlıklara rağmen iyimser gözle bakıyor yine de hayata. Kriz ne kadar derin olursa olsun, umudunu hala koruyan bir toplum olmanın örneği azdır dünya üzerinde herhalde.