Knud Rasmussen'in Güncesi, bir Kanada/Danimarka filmi: 1900'lerin ilk çeyreğinde Şamanizm'den Hıristiyanlığa geçen bir grup İnuit'in zaman zaman açlık sınırındaki sade yaşamları. Daha sonraları da "abla"nın sıklıkla aklına gelen sahne çok özgündür: Son Şaman Avva sonunda 3 cinini azat eder, yeni dininde onlara ihtiyacı kalmamıştır, cinleri ağlayarak uzaklaşırlar.
Beethoven'i Anlamak, Agnieszka Holland'ın yönettiği bir ABD, İngiltere, Macaristan filmi: 9. senfoninin prömiyeri öncesi ile Beethoven'in ölümü arası bir aşk hikayesi. Kapı komşusu, penceresi olmayan evinden kat sahanlığına ancak Beethoven evde değilken sessizlik zamanlarında çıkmakta ama "...bütün Viyana onun komşusu olduğu için kendisini kıskanmaktadır ve tüm yapıtları herkesten önce dinlemektedir." "Abla", Ed Harris'in uygun bir Beethoven olduğunu düşünür.
Madeinusa, bir İspanya, Peru filmi: Yoksul ve ücra köydeki kutsal bayramda Meryem olan -bakire- Madeinusa, köye hasbelkader yolu düşmüş yabancının tişörtünün ensesine dikili etiketteki sözcüklerin kendi adı olduğundan emindir. Bayramın başlangıç / bitiş zamanını belirleyen digital saat görünümlü, yakından kumandalı zaman panosu bütüne ne kadar da uygundur.
Ben bir robotum ama sorun değil, Park Chan-wook'un yönettiği bir Güney Kore filmi; sinemadaki kalabalığa pek bir anlam veremeyen "abla", yönetmenin filmin sonunda soruları yanıtladığı ve tüm içtenliğiyle "aslında hassas, incinmeye açık biri olduğu, hayallerinde şiddet uygulayıp dengelendiği, kendisini hırpalayan kişiyle ertesi gün ancak böylelikle yüzyüze gelebildiği" itirafı sırasında, anlar ki bu mütevazi adam, müthiş Old Boy'un yönetmeni!
Köpeğin derdi beni gerdi, bir ABD filmi: Konuşmaların hızı arasında güme giden birkaç güzel espri.