Küçük bir hikaye

   Küçük bir kızın hikayesi bu. Yalnızlığı kendinde yer edinmiş, güvensiz bir kalbi olan küçük bir kız çocuğu. Hırpalandığı yıllar, daha ömrünün ilk çeyreğiydi. Terk edilmeleri en hazin sonlarıydı yaşadığı. İliklerine kadar donan, direnmeye çalışan bir karakteri vardı.
    Doğruyu düşünmek için, çok konuşurdu. Ne düşündüğü anlaşılmasın diye çok konuşurdu, bilirsin işte. Aşkı doruklarda yaşadı. En yükseğe tırmanmak için çok uğraştı. Düşüşü de bir o kadar acımasız oldu.
   Tanrı ile arası hep iyiydi. Tek isteği ise “insan” olmamaktı. İnsanlar ona göre riyakar, sessiz, düşüncesiz, ahmaklardı. O böyle olmak istemiyordu. Bu yüzdendi hep yalnız kalmaları.
   Sessizce yürüdüğü bir yolda terk edilmişleri gördü, bir gün. Her yerdelerdi. Kalpleri kırık, solukları kesik, kalpleri yoktu. O an şunu düşündü; terk etmezse, terk de edilmezdi. Düşündüğü gibi gitmedi işler. Büyüdü. Terk etmediği, affettiği her insan terk etti onu. Daha fazla kırıldı. Riyakar olmayı denedi, olamadı. Susmayı denedi, susamadı. Konuştu. Sadece konuştu.
   Kimliğini, kim olduğunu gizledi. Kırılmak istemiyordu. Kimseye inanmak istemiyordu. Beyni kafa tasını terk etmiş gibiydi. Olumlu düşünemiyordu. Bir Tanrısı, bir de kendi vardı artık.
   Bir gün tekrardan aşık oldu. “Tanrı’m onu benden alma. Beni sana adayayım.” diye dualar etti. Ama o da terk edip gitti. Tanrısının da onu terk ettiğini düşünmeye başladı.  Küçükken ağladığında, meleklerinde ağladığına inanırdı. Yağmur yağardı, her ağladığında. İçine doğardı kimin ne olduğu. Şimdilerde ise ağlayamıyordu bile. Sıfatları karıştırıp, inanmaya başladı.
   Kaybetti vesselam. İnandı ve kaybetti. Ne gidebildi fütursuzca, ne de kalabildi ufaktan. Yaşayamadı bütün bunların sonucunda. Zamanında terk edemediklerinin bedelini ağır ödedi. Değişti ve ruhunu terk etti.