Küçük kız 5

Bir gün her kes bir çığlığa koştu. Küçük kız evin bahçesinde bir kan gölünün içinde oturmuş buldular. Küçük kız “Bu normal değil mi?” “Değil mi?” “Normal..” Öyle değil mi?”  diye yalvaran bir sesle soruyordu. Hastaneler, doktorlar, teselliler. "Üzülme, daha gençsin, bir daha yaparsın..."

Evde akşam kanapeye  bir köpek gibi büzüşmüş yatarken yabancı geldi. Katı, baştan savma bir hareketle, bir formaliteyi yerine getirir gibi küçük kızın üstünü bir battaniye ile örttü, dışarı çıkıp sigarasını yaktı.

Adam geldi aklına küçük kızın. Masalları geldi… Bir masal da; Yağan her kar tanesinin, sevgilisine kavuşamamış sevgililerin ağzından dökülen bir “Ah” olduğunu anlatmıştı. Bütün bu iç geçirmeler, gözyaşları, keder, gökyüzüne yükseliyor, bulutlar halinde toplanıyor, sonra minicik parçalara bölünüp döne, döne insanların üzerine yağıyordu. Sevgilisine kavuşamayan sevgililerin, neler çektiğinin, her şeye nasıl sessizce katlandıklarının göstergesiydi.

Küçük kız cezalandırıldığını düşünüyordu. Bebeği hak etmediğini düşüyordu bazı günler. Korkunç rüyalar görüyordu. Kendini Adamın boynuna ilmeği geçirirken görüyordu. Başka bir gece Adamın gizlice odasına gelip pençeleriyle rahminden bebeğini çaldığını görüyordu.  Bazı geceler bebeği canlanıyordu. Küçük kız onu duyabiliyordu; homurdanmalarını, anlaşılmaz mırıltılarını, göğüslerini kokladığını, nefesini hissediyordu. Acı küçük kızı bir dalga gibi kaplıyor, tutup yukarı kaldırıyor, tepe üstü yere fırlatıyordu. Yüzünü bile görmediği bir varlığı böyle üzüntüden katılıp kalacak kadar özleyebilmesi, Küçük kızı şaşırtıyordu.

Bir gün sabah Küçük kız bahçede bir yer saptadı.  Küreği eline aldı, bir bebek mezarı kazdı. Bebeğe aldığı montu kazdığı mezara koydu, üzerine toprak attı. Küreğin tersiyle toprağı düzeltti. Küçük yığının önüne diz çöktü. Ellerini kaldırdı; “Ölümden dirim, canlıdan ölüm yaratan sensin, senin her şeye gücün yeter. Dayanma gücü ver Allah’ım. Bana sabır ver…”