Küçük kompartmandan dünyaya açılıyorum

Sıcak bir eylül'de düştük yollara. Çocukluğumdan beri vazgeçemediğim seyahat türü olan trendi yine tercihim. Yol uzun vakit genişti. Güneş gözlerimi kamaştırıyordu. Ağır ağır harekete geçti tren ve yolculuk başladı. Yeşilin maviyle buluştuğu yerlerden geçerek gidiyordu; aheste. Ne çok yorulmuştu bedenim, ruhum son zamanlarda. Şimdi bu küçük kompartman evim olmuştu ve bu pencere Anadolu'ya açılan gözüm. İçimi garip bir rehavet kapladı daha ilk bir kaç dakikada. Yeşilin içinde doğaya meydan okumadan onunla bütünleşmiş evleri görerek Toroslar'a ulaştık. Bir karanlık, bir aydınlık; ülkemin tarihi gibiydi tüneller arasındaki bu yolculuğum. Dağları delip geçiyordu Mavi tren; zorlukları aşarken bazen kör karanlığa saplanıyordu bazen de tam umudu kesmişken aydınlığa varıveriyordu tünelin ucu.

Dedim ya doğayla bütünleşmişti evler. Belki de bu yüzden yıllara meydan okuyorlardı. Bir de İstanbul'u düşündüm. Doğaya, toprağa, iklime herşeye aykırıydı patates baskısı betonarme evlerimiz. Ve doğanın depremine bile gerek kalmıyordu; kendi kendilerini yok ediyorlardı gücü tükendiği zaman. Sadece evlerimiz mi İstanbul'da tezat olan. Yaşantımız, trafiğimiz her şey çok mu yolunda sanki? Tabii ki hayır. Herkeste bir köy, bir durağanlık hayali. Peki neden köylerde yaşam bu kadar duru bu kadar durağan? Bence cevap çok açık: köylerde teknoloji doğaya karşı olmak için, ona karşı bir silah gibi kullanılmıyor. Bizlerse doğa ile aramıza sokuyoruz teknolojiyi. Teknoloji sayesinde doğadan korunacağımızı sanıyoruz. Halbuki bizler doğanın dünyanın parçalarıyız. Beslenme zincirinde bir halkayız. Tek yapılması gereken uyum ve dengeyi yakalamak doğa ile aramızda.

İnsanoğlu ne zaman ki doğanın sahibi değil bir parçası olduğunu anlar işte o zaman doğru tasarımlar yapar ve işte o zaman gerçekten yaşaması gerektiği gibi yaşar ve teknolojiyi de bir silah olarak kullanmak yerine doğru yaşantısında doğru yerde kullanır.