Kul plan yapar Allah gülermiş (*)

Sabahın altı buçuğunda dayanıyorum annemin kapısına hafta içi. Görmeden olmuyor, çok özlüyorum. Geçen hafta gittiğimde mutfak penceresinde bekliyordu beni. Bende mutfaktaki tabureye oturuyorum hemen. Tost makinesinden kızarmış ekmeğin kokusu yükseliyor, demlenen çayın buharı pencereyi buğulandırıyor.

Annemle laflamaya başlıyoruz bu esnada. “Her şeyi kontrolün altına alamazsın” diyor annem.

Sonra fazla kontrolcü, garantici olduğumu vurguluyor. “Öyle bir hayat yok” diyor ardından. “Herkes her şeyi kontrol edebilseydi istemediğimiz hiç bir şey olmazdı. Kaldı ki, bu bir nevi şirk koşmak bence. Allah akıl fikir vermiş tabii ama bu her şeye de yetecek anlamına gelmiyor. Kul plan yapar o güler. Yapma bu kadar plan” diyor.

Gülüyorum ve işe gitmek üzere ayrılıyorum yanından.

Pazar günü ablamlar bizde, kahve içiyoruz. Eşim ısrarla Ankara’da olan ağabeyimi aramamı söylüyor. Bende “tamam sonra ararız” diyorum.

Yok!

O ısrarla “hayır şimdi ara bir konuşalım ablanda buradayken iyi olur” diyor. En sonunda arıyorum.

Ağabeyim heyecanlı bir sesle “ben iyim merak etme ama buralar baya kötü, çok ölü var” diyor.

Şaşırıyorum!

Ne oldu ki? Dememe gerek kalmadan anlıyorum yeni bir bomba patladığını.

Elim ayağım buz kesiyor.

Annemle konuşmamız geliyor aklıma;

“Planlama bu kadar! Neyin ne olacağı belli değil ki! Kul plan yapar Allah gülermiş”.

Hele ki bu devirde!

Her gün çeşitli yerlerde, hem de başkentimizde, en kalabalık semtlerimizde, şehirlerimizde patlayan bombalar varken.

Hele ki dakika sonra ne olacağımız bu kadar bilinmezken.