Kulaklarım çınlamakta

İşitme kaybı yaşamaktayım. İnsanlar mırıldanmakta sanki yanımda. Duymak istemekteyim seslerin enerjisini. Cümle varlığımla katılmak istemekteyim hayat kitabına. Duyamamaktayım. Bir sağır insan gibi yaşamaktayım. Karıncaları, toprağın çatlamasını duymamaktayım. Ne kadar sessiz bir hayat... Yaşamak gümbür gümbür oysa. Bir hastalık kötü öğretmenler gibi kulaklarıma asılmakta. Yaramaz bir çocuk değilim oysa. Ey hayat, iç kulak zarıma takılmaktasın. Türküler, şarkılar ve dualar neden benden uzaklaşmakta. Ses neşeli şarkılar gibi yankılansa kulak vadilerimde. Önce dere sesi ruhuma aksa, sonra insan terennümleri kulaklarıma dolsa. Bir ağaç olmaktan korkmaktayım. Gittikçe kuş cıvıltılarından uzak yaşamaktayım. Kulaklarımda sessizlik kafes içine sıkışmış bir kanarya gibi. Kuşların ötemeyen yanları var içimde. İşitme kaybı yaşamaktayım. Dudaklar kıpırdamakta. Küfür mü övgü mü var sözlerde bilememekteyim. Dünya denizinin içindeki istiridyede kapalı kalmış gibiyim. Ne dalga sesini ne de yağmurun deniz yüzeyindeki sesini işitmekteyim. Çocukken, okumada ve yazmada zorluklar yaşamışım. Çok zor sökmüşüm kelimeyi ve cümleyi. Okumak ve yazmayı sol elimle yaparken, sol elle yazmanın günah olduğunu öğrenmişim. İlk günahı sol elim, yazı yazarken işlemiştir ve ben günah işlememe adına daha çocukken sol elimden vazgeçmişimdir. Ben daha çocukken, ilk kaybetmeyi sol elimle öğrenmişimdir. Ben daha çocukken, ilk terk edilmeyi günah olmasın diye sol elime yaşatmışımdır. Sonra yüreğimin solda olduğunu öğrenmişimdir. Onu kaybetmeme adına günahtan korkmamaşımdır. Günah işlese de yüreğim, onu terk etmemişimdir. Yüreğimi ne pahasına olursa olsun, bırakmamışımdır. Bunun için de yüreğime korkmamayı öğretmişimdir. Şimdi sol kulağım çınlamakta ve kirden tıkanmakta. Ey kulağım bırakma beni. Sen ki bana sevdirmektesin Yahya Kemal'i, Nazım Hikmet'i... Ben nasıl yaşarım özgürlük şiirlerini duymadan. Her iki kulağımda da işitme kaybı başlamakta. Ben tek şarkı dinlememişimdir ki. Neden bu günah ikinize?
Aslında bugüne kadar hep fotokobi sesi kulaklarıma dolmuştur. Hep aynı ses, hep aynı basmakalıp sözler fotokobinin ışığı gibi dünyamı aydınlatmıştır. Bu mudur aydınlık dünya? Bu mudur duymak istediğim sesler veya görmek istediğim aydınlık. Ses tekrarları ve ritim bir şiiri güzel kılabilir. Peki hayat bir şiir midir? Öyleyse neden tekrar etmekte kulaklarımda fotokobi gibi sesler? Güzel sesler ve sözler duymak istemekteyim artık.
İşitme kaybı yaşamaktayım. Zaten oldum olası kendimi spastik gibi hissetmişimdir. Artık işitme özürlüyüm de. Bu ülkede yaşaya yaşaya sağır olurken, dilsiz olmaktan korkmaktayım. Bu ülkede sağlık sorunları yaşamaktayım. Bu ülkede algılarımı kaybetmekteyim.