Külkedisi aynı ama...

'Saatler 12'yi vurduğunda kristal ayakkabılarım birer nalına, ipek şalım, şeker çuvalından bozma hırkama dönüşecek ve ben mutfaktaki kuzinenin önünde mırıldanan kedilere sütlerini veririken odun atacağım köze dönen kuzine ateşine. Kaynayan suyun derin fısıltısı kulaklarımda, yaşadığım rüya geceyi yeniden yaşayacağım, sımsıkı kapadığım göz kapaklarımın ardında.'

Külkedisi herkesin bildiği o ihtişamlı saray balosunun kapısında durunca balkabağından yapılmış arabadan inerken bunları geçirir içinden ve girer balo salonuna.

Öyle zarif öyle güzel hisseder ki su gibi berrak, rüzgarda salınan başak kadar ahenklidir içeri girişi. Sırtındaki ipek şalını beyaz omuzlarından düşürür ve salondaki danseden kalabalığa doğru bir kuğu gibi ilerler.

Danseden kalabalık... Masalda durup onun zerafetinin büyüsüne kapılması gereken o kalabalık, niye bırakmaz ki dansı?.. Uğultunun, müziğin, salondaki tüm hareketin durması gerekir aslında ama, durmaz. Şaşırır kül kedisi, kuzinenin başında hatırlayacağı 'salona giriş' böyle olmamalıdır. Sadece ipek şalı değil, beyaz omuzları da düşer bir burkulmayla: Kalabalık yarılmamış, ona yol açmamıştır, devam ediyordur tüm hızıyla kendi karmaşasına. Oysa o kalabalığın içinden yürümesi gerekeceği hiç aklına gelmemiştir, şimdi bu şartlarda prens onu nasıl görecektir?

Kalabalık öyle ürkütmüştür ki bakakalmış, donakalmıştır oracıkta. Su buharlaşmış, başak boynunu bükmüş, külkedisi yabancısı olduğu bu sosyalliğin uğultusunda kıpırdayamaz olmuştur. Prens mi? Kimbilir kalabalığın hangi kuytusunda...

Kalabalığı yarmadan, ya da içine dalmadan prensin kendini göreceğini umarsa külkedisi, ne kadar zarif ve iyi olsa da saatler 12'yi vurduktan sonra, hatırlayacağı rüya gibi bir gece olmayabilir, mutfaktaki kuzinenin başında.