Kurbağalar prens olsa...

Bir grup kadın türedi son zamanlarda...

30'lu yaşlarında, akıllı, zeki, tuttuğunu koparan, dimdik kadınlar bunlar...Bir dairesinde tek başlarına oturdukları apartmanın giriş kapısında ağızlarına sıkıştırdıkları faturalar, ellerindeki paketleri anahtarı çevirebilen, günaydında cimri, sert mizaçlı, biraz titiz, mecburen özgür kadınlar...

Bu kadınların bir yönü daha var: İş yaşamındaki başarılı, pırıltılı hayatlarının yanıbaşında akıllı bir makyajla sakladıkları kırık dökük özel hayatları...Denemiş, ağzı yanmış, kalbi kırılmış, çevredeki tüm erkeklerin sıradan ve vasıfsız olduğu fikrini sindire sindire içine yerleştirmiş, çağdaş pamuk prensesler...Onların da hayallerinde prensleri var tabiii, o prenslerin atı öylesine beyazlamış ki zamanla, diğerlerininki pek avam kalmış...Onların kurbağaları ya hep kurbağa kalmış, ya da prens diye öptükleri kurbağaya dönüşmüş.

Bu kadınlardan çok var bu ara...

Çok net, kararlı, ne istediğini, nasıl ulaşacağını bilen ve bunu çok iyi ifade eden insanlar...
Kendi yaşamlarında kurdukları organize hakimiyeti etraflarına da taşımakta inat ettiklerinden mi ne, günümüz ataerkil erkeğine pek çekici gelmeyen, bir o kadar korkutan, ürküten yaratıklar...
İş yaşamında onları başarıdan başarıya koşturan pırıltılı donanımlarını olmadık alanlarda kullanma eğiliminde; bu yüzden de özel ilişkilerinde de en az işteki kadar sivri, inatçı, kazanmaya kilitlenmiş, işine gelmeyince 'hadi bana eyvallah'cılar...

Bu kadınlardan çok var ve mutsuzlar...

İşin garibi, bunca özelliğe rağmen nasıl mutlu olacaklarını bir türlü bulamazlar...

Oysa donanımlarına katacakları küçük bir modülle çok şeyi değişebilir.

Öyle basit bir görüdür ki bu, onca pırıltı içinde gözden kaçıp derinlere gizlenir. Öyle güzeldir ki bir de, yakalandığında özel ilişkilerin ortasına huzuru yerleştirir, kurbağaları prens yapar, atları kar gibi prenslere kapıları açar. Eksik olan tekşey bu görüdür.

Herkesten çok kendilerinden esirgedikleri o modül, hoşgörüdür...