Küresel daralış içinde insanlığın soy zinciri

Açılmış ilahi kanatlarıyla
anne babalar,
yorgan gibi sararak
örttü bedenleriyle çocuklarını
Fütursuz zamanlar,
küçücük çocukların
kocaman gözlerinde
öfkeyle,
çaresizlikle,
acının sesiyle irkildi.

An, parçalandı
tıpkı gövdeden ayrılan
kolların savrulması gibi
an, durağanlaştı
her acıyı vurgulamak için…
Zırhlı panzerler ait olmadıkları
toprakları
karış karış
ve hiç doymayan
bir iştahla dolaşırken
önce çocuklar öldü.
umutları bile olamadan...
Taş duvarlara çizildi
medeniyetin(!) resmi kanla.
Yirmi birinci yüzyılda ilkel kavimler ütopyası
insanlığın utanç çığlığı
canlı yayında her eve girmiş
yine de engellenememişti.

dillerimiz sustu,
susturuldu
dünya sustu,
susturuldu
evren sustu,
susturuldu.

Soğuk duvarlar,
zincire vurulmuş vücutlar,
saldırgan suratlar
bir kez daha insanlığı silmişti..
Çok geçmeden arttı çığlıklar
ve sessizlikte yankılandılar..
Dünyanın karanlık suyu
gasp edildi insan kanıyla...
Bir müddet sonra yeniden
Önce çocuklar öldü!
umutları bile olamadan
üstelik yaşıtlarının imzaladığı bombalarla
kan tuttu gözlerini
donuk ve boşluğa takıldılar öylece
her ölüm gibi erken
ve acımazdı...
Gün geçtikçe
insanlığın soyzinciri halkaları
kopuyor birbirinden..
bir avuç toprak, bir damla kara su için
ölümle örtüyorlar ulusları...