Kurşuni

Sanki iğneli fıçı koltuğun. Sağa dönüyorsun olmuyor. Sola dönüyorsun olmuyor. Gidip bir fincan çay alıyorsun yine olmuyor. Gelmen gerekiyor illa benim yanıma. Gelip iki laf çarpman, bu sıkıcı günün arasına, bir de kurşunilik katman gerekiyor. Beni deli etmen gerekiyor.

Bir kalp kırıldığın da bir yolculuğun başladığını bilsen, beyazlardan siyahlara giden. Söz söylemenin de, söylememenin de bir bedeli olduğunu bilsen. Bazen susman gerektiğini bilsen. Sözlerinle sömürmesen beni. Az biraz gülsen, somurtup bakmasan öyle. Bilgisayarımı yokluğumda karıştırmasan. Biraz cana yakın olsan, tatlı tatlı konuşsan. Rengimi, ruhsarımı soldurmasan, bıktırmasan beni. Bazen baksan pencerenden güneş açmış mı veya yere bir iki damla yağmur düşmüş mü ve hatta yağmur sonrası gökkuşağı çıkmış mı diye.

Bilsen ne çok özlemek isterim seni. Güneşli bir günde, yeşil valizinle gitsen şöyle hayli uzak bir yere. Bir o kadar gelmesen ve bende bir o kadar özlesem seni ve bu hasret ikimizi de darmadağın etse. Fırtına, boran olsa, yollar kardan kapansa, ve gittiğin yerde düşünsen anlamsız sözlerinin toz bulutu olduğunu.

Bana son sözün hoşça kal olsa.

Ben de sana son mektubumda yazsam kendi el yazımla, “Başa gelen çekilir, sensiz kaldı burası, her gidenin ardından gece gündüz ağlanmaz, uzun lafın kısası.”