Kürtaj

Babam bir akşam: "hep çocuk kalsa.." demişti benim için,
Aslan sütünü içerken akşam yemeğinde...
Mazilere dalmış, geçmişini benimle birleştiriyordu
Gözleri ıslanmış, annemden de azarı yemişti... 

Çocuktum... Ufacıktım... 

Halam bir bayram sabahı: "Ablası, abisi neyse de; asıl bu atacak tokadı abime.." demişti benim için,
Ettiği kabahatlerin suçunu kaderime keserken...
Haklı benliğine sığınmış, babama öfkesini benimle söndürüyordu
Ağlayamayacak kadar hayat dolu, içerimden biletini kesmişti... 

Çocuktum... Ufacıktım... 

Hep birileri söylendi ben'liğime
Öznesi olmadığım hayatların baş kahramanı,
Kaderleri elimde olmasa da yüklemi oldum...
Aslan sütünü şimdi ben içiyor
Kabahatleri ben işliyorum... 

Hiç kimse, cümlelerini hatırlamazken...
Ben, otuz yaşımda kocaman çocuk!
Üstüme basan dikenleri temizliyorum. 

Artık herşeyi son yudumun altına değil...
İlk yuduma saklıyorum. 

Ufacıktım... Büyüdüm...
Çocuk kalamadan,
Ufacık bir kocaman oldum...