Kurumsal berber

“ Antalya’daydım hafta sonu... Toplantı vardı...”

“ Rus’lar nasıldı ağabey?”

“ Hangi Rus’lar?”

“ Kaldığınız oteldeki Rus’lar?”

“ Ne bileyim oğlum... Görmedim ben kimseyi!”

“ Yeme ağabey şimdi bizi...”

Aynadan Mustafa’nın gözlerinin içine bakıyorum...

“ Kızma be ağabey takılıyorum... Bir orta kahve söyleyeyim ben sana...”

Zoraki gülümsüyorum...

“ Kaç gün kaldınız ağabey?”

“ Mustafa çenemi kestin!”

Beyli meyli konuşuyorlar bu berberde... Mustafa mutfağa “Ahmet Bey” diye sesleniyor, ben kerli ferli bir adam beklerken 11–12 yaşlarında ciddi bakışlı bir çocuk elinde tepsi ile kapıda görünüyor...

Ahmet Bey; makası ver...

Ahmet Bey; yerleri süpür...

Ahmet Bey kahveyi getirdi...

Rahmetli Barış Manço’nun şarkısı geliyor aklıma; Ahmet Bey’in ceketi

“ Neden ‘Bey’ diye hitap ediyorsunuz çocuğa?”

“ Bizim iş yerinin kuralları var ağabey!”

“ Kurumsal oldunuz yani?!”

Mustafa’nın kurumsallıktan falan haberi yok ya, bozuntuya vermiyor işi...

“ Öyle olması lazım!”

“ E sen bana “yeme bizi” falan diyorsun! Nasıl kurumsallık bu... Nerede Ahmet Bey derkenki ciddiyet”

“ Sevdiğimden be ağabey...”

“ Ahmet’i sevmiyorsun yani!”

“ Of be ağabey!”

“ Ağabey yok Mustafa Bey... Madem kurumsal bir berbersiniz, biz müşterilerin de iş yeri kurallarına riayet etmesi lazım!”

Kahveden bir yudum alıyorum, Mustafa’nın vereceği cevabı beklerken;

siyah takım elbiseli, göbeği pantolon kemerinin neredeyse bir karış altında iri yarı, kalantor bir adam giriyor içeriye...

Berberde herkes susuyor, gözler ona çevriliyor...

“ Sıhhatler olsun cümleten...”

Koltuklarda oturan suratı sabunlu adamlar dile geliyor;

“ Eyvallah!”

Adam oturuyor, eline günlük gazetelerden birini alıp okumaya başlamadan önce bize doğru dönüyor;

“ Mustafa ne haber koçum, daha çok mu işin?”

Beyli konuşmanın iş yerinde ciddiyeti, disiplini sağlayacağını zanneden kurumsal berber Mustafa’nın eli ayağı kesiliyor...

“ Beş dakikalık işim var Kemal ağabey... Kemal bey...”