Küs(me)mek

Hayatınızda kaç defa küstünüz. Ben kendime sordum bu soruyu, son zamanlarda değil de (muhakkak birilerine darılmışlığım vardır) küçük yaşlarda iken çok küserdim. Üst kattaki komşumuzun oğlu Ümit oyuncağını vermediği için küsmüştüm. Hiç unutmam işaret parmağımın üstüne orta parmağımı koyup Ümit’e uzattım. Bunları ayır küselim. Beni sevdiğini bilirdim, ayırmazdı, kıyamazdı o parmakları ayırmaya…

Okulda arkadaşımıza, apartmanda komşumuza küseriz, kardeş kardeşle küser, iş yerinde iş arkadaşımıza küseriz.Anlamadan, dinlemeden, yargılamadan iki kelime konuşmasına bile izin vermeden sırtımızı döner gideriz.Günlük hayatımızda çok karşılaşıyoruz böyle şeylerle.Birbirimizi sevmek yerine birbirimizle sırt çeviriyoruz.Galiba hayat şartlarından kaynaklanıyor bunlar, bu dünyanın eziyetlerine katlanıp yaşıyoruz ama arkadaşımızın bir tek lafına küsüyoruz, siliyoruz, ne kadar haklı veya haksız olduğu hiç önemli değil affetmek gibi bir erdem varken elimizde, kullanmıyoruz, unutuyoruz bu dünyanın 3 günlük olduğunu…

Genelde şöyle oluyor inat uğruna barışmayıp ölünce gidiyor yanına, imam soruyor nasıl bilirdiniz cemaat diye, işte o zaman söylüyor iyi bilirdim diye, hakkını helal ediyor musun diye soruyor işte o zaman unutuyorsun bütün kinini ve helal olsun diyorsun.Ama o senin hakkında ne düşünüyor bilmiyorsun.Onu kaybetmeden önce böyle bir imkanın varken, barışmak varken, sevmek varken maalesef ölünce anlıyorsun değerini haklı değil miyim hep böyle olmaz mı? Her şeyin değerini kaybedince anlıyoruz malesef...

Sizin kalbindeki sevginin herkese yeteceğini, sevgi dolu olduğunuzu biliyorum.Birbirinizi sevmek varken, fani şeylerden dolayı üzmeyin birbirinizi, hadi artık o kendi kendinize ayırdığınız parmakları uzatın, uzatın da küs olduğunuz insanlar birleştirsin.Hayata küsmek için değil yaşamak için geliyoruz…Bütün küslerin barışması dileğiyle…