Kuşlar gidiyor

Aniden görünüyorlar gökyüzünde kimi zaman küçük bir grup, kimi zaman kocaman bir gölge gibi kalabalık. Günlerdir kuşlar gidiyor uzaklara, hem Orhan Veli’nin "İstanbul’u dinliyorum" şiirindeki gibi hem de değil.

"Kuşlar geçiyor, derken;
Yükseklerden, sürü sürü, çığlık çığlık"

Kuşlar geçiyordu yükseklerden, sürü sürü, sessiz. Günlerce geçtiler, sanki anlaşmış gibi hiç sesleri çıkmadı. Bize küstüler mi acaba? Geçen yıl çok üstlerine gitmiştik o kuş gribi günlerinde. Artık onlara eskisi gibi çok sevimli bakamıyoruz, bir insan bencilliğiyle.

Eskiden sürü sürü geçerlerken ne kadar güzel süzüldüklerini düşünürken, havadaki o güzelliklerini en güzel dizelerle ifade ederken, şimdi onlara ölüm taşıyıcılarıymış gibi uzaktan, korkarak bakıyoruz.

Günlerce gökyüzüne bu kuşlar için baktım. En güzel fotoğraflarını çekip, onlardan özür dilemek için bekledim balkonlarda ve İnebolu’nun yakın tepelerinde. Belki çığlık çığlık bağırırlar, ben de küskün olmadıklarını anlarım diye. Hep uzaktan geçtiler, uzağa gittiler ve hep sustular.

Bahar geldiğinde onları yeniden göreceğiz aynı yerlerde tam tersine uçarlarken. O zaman gökyüzü daha mavi görünecek ve kuşların fotoğrafları daha güzel olacak. Belki fotoğrafları sesli çıkar.