Kuşlar yuvadan uçmaya başladı bile

Ataerkil aile dönemi bitti sanırım .

Büyüklerim hep birlikte yaşamışlardı. Aralarında anlaşlamazlık olsa bile " et tırnaktan ayrılmaz deyip" birbirlerinin kahrını çekmişlerdi . Kendi çocukluğumda benzer koşullarda büyüdüm . Ama okul nedeniyle aileden ayrılıp yatılı okulda okuyan bendim . O zamana kadar hep birlikte olacağız diye düşündüğüm kardeşlerimden ayrılmak zordu ama evden bir boğaz eksilmişti .

Ben üniversite eğitimi için eve döndüğümde benden küçük kardeşim evlenip keni yuvasını kurmuştu. Sonra sıra ile kardeşlerimden erkek olanı önce askeri okul nedeniyle evden ayrılmış sonra o da kendi yuvasını kurmuştu. Sonra kardeşim mutlumavi üniversite egitimi için evden ayrıldı. Tatillerde ve bayramlara bir araya gelebildik ancak. Sonra ben çok hem de çok uzaklarda eğitim görüp sonrada evlenince aile dağıldi adeta. Annemizi zaten yıllar önce kaybetmiştik .

Burada kendi ailemi kurup iki çocuğumla ve eşimle yaşamımı sürdürürken çocuklar da büyümeye başladı . Dizimin dibinden hiç ayrılmalarını istemeyecek kadar bencilce düşünceler içinde iken kızım üniversiye başladı. Yaklasık iki buçuk saat süren birkaç tren değiştirip en sonunda otobüsle okula ulaşabiliyordu . Hiç olmazsa bir yıl evden git gel dedik ama trene bınmek istemeyecek hale gelince okula yakın yerde, sans eseri , yürüyerek beş altı dakikalık yerde tek odalı ögrenciler için yapılmış bir daire kiraladık . Yol giderini biraz aşıyor ama en azından yol yorgunluğu çekmiyor ve ders çalışacak zaman ve gücü bulacağına inanıyoruz daha doğrusu DİLİYORUZ !

Her gün telefonla "Bugünün nasıl geçti ? Ne yedin ? " soruları ile konuşmak için vesile arıyorum . Odası şimdi boş . Hafta sonları gelip kalıyor . Odasını dağıtmasına kızardım , dağıtmasını bile özledim .

Ama düşünüyorum ki herkes kendi nedenleri ile ailelerinden uzakta yaşamak zorunluluğundalar . Önemli olan iletişimin kopmaması ..

Oğlum lise ikide. O geçen yıldan beri tek başına yaşamak istediğini söylüyor . Bakalım o ne yapacak . Biz edi ile büdü koca evde yalnız kalacak gibiyiz . Kayınvalidem ve kayınpederim gibi . Şükür evlerimiz yakın .

Evet çocuklar kanatlarını açıp kuş olup uçacaklar . Başka türlü ayrılık olmasın , acı olmasın ayrılıklarda önemli olan o. Evde ders verdiğim öğrencilermi kendi çocuklarım kadar kollayıp ögretmek görevim bundan böyle ....

Sevdiklerinizle mutlu beraberliklere ..