Kuşların Bahar Ezgileri

Şehrin gürültüsünden, insanı bunaltan bina, araba, günısı görüntülerinden uzak; doğayla başbaşa kalacağım günlerin özlemi ile geçti yıllarım...Şükürler olsun, emekliliğimle birlikte; yeşili,maviyi (gökyüzünün mavisi:)) ) doyasıya görebildiğim, toprağa ayağımı basabildiğim, kuşların ezgilerini dinleyerek, yılların yorgunluğunu atabildiğim bir ortama kavuştum.

Yaradan, alın teri döküp hak eden herkese, bu güzelliği nasip etsin.İçinde evimizin de bulunduğu bahçe, yarım dönümden biraz az; bize yetiyor.Eşimin yetiştirdiği ağaçların meyvelerini, eş dostla paylaşmanın zevki de ayrı.

Bu sabah arka bahçeye bakan evin balkonunda, doğanın sesini dinleyerek, yaptığım kahvaltı sırasında, öğretmenliğim süresince, maruz kaldığımız o yoğun gürültülü ortamları, koşuşturmaları aklımdan geçirdim bir bir...Zaman zaman 70'e dayanan sınıf mevcutlarında, bazen dersin yarısına yakın zamanı çocukların sessizliğini sağlamakla geçirişimizi anımsadım.Hele o bizi helak eden, koridor bahçe nöbetlerimiz...Sınıfta tebeşir tozu, nöbetlerde çocukların koşuşmalarından oluşan toz ciğerlerimize dolarken, birbirleri ile itişen çocuklarımızı gözetmenin verdiği sıkıntıyla geçen teneffüsler... Teneffüs sonrası tekrar sükuneti sağlama için savaş verip tam, derse kendini verirsin; yararlı olmanın birşeyler öğretmenin hazzı ile seni can kulağı ile dinleyen, o güzelim gözlerle kontak kurarsın, ki...Bir parmak kalkar "öğretmeniiimmm..." Sanırsın dersle ilgili bir şey soracak. "Öğretmenim yaaa, Mehmet defterimi karaladı..." Ya da, birden acaip bir ses yankılanır sınıfta.Derse devam edemezsin, öğretimi bırakıp geçersin eğitime....

Birbirini dinlemeyen, sürekli konuşan insanlar...Mecliste, hastanede, yolda, iş yerinde, okulda. Dinleme özürlü olan bu insanların çocuklarından da başka türlü bir davranış beklenemez...

Yaklaşık son otuz yıldır, giderek artıyor bu özürlü grubu.Neden, karşıdakine biraz olsun kulak vermek yerine, sürekli konuşmak istenir ,anlayamam.Oysa dinlemek ne kadar güzeldir.Karşımızdaki konuşurken onu daha iyi tanıyabiliriz.Dinlemeyi sevenlerdenim.İsterse karşımdaki yanlış şeyler söylesin, yararlandığım konuşmaları, zaten soluksuz dinlerim.Dinlediğim kişi konuşurken, izlerim. Mimiklerini,ses tonunu, konuşma tarzını, sözcükleri seçişini incelerim.Çoğu kez konuşan birşeyler anlatıp rahatlamak arzusundadır ya da, bilgisini kanıtlamak isteğiyle, belki gereğinden fazla konuşur.Bir müddet sonra ona değer verip onu anladığımın ayırdına varır.Gözlerinde minnet, sevgi ışıltılarını görürüm.Ondan sonra, kişiye ve ortama uygun olarak ben de düşüncelerimi aktarırım

Belleğimde o eski"filim şeridi", kulaklarımda; kuşların birbirleri ile adeta konuşur gibi ötüşmeleri, arı vızıltıları, rüzgarın hışırtısı, arada bir köpeğimizin tüylerini temizleme esnasında çıkardığı sesden oluşan, o muhteşem, SESSİZLİK SENFONİSİ, çayımı yudumluyorum...

2007 Eylül'ünde "sessizliğin senfonisi"diye başlık attığım yazımda da, gürültüden söz etmiştim.Amerika ve Avrupa'da, yerleşim bölgeleri, şehrin kalabalık iş ortamından uzak yerlere kurulmuş. Bahçe içinde, yeşillikler arasındaki banliyölerde; insanlar hiç olmazsa, iş saatleri dışında, gürültüden uzak, ağaçlar, çimenler içinde, günün yorgunluğunu atıp kafalarını dinleyebiliyorlar.

Bizim gibi, gelişmekte ola ülkelerde ise, oy kaygısı ile; düşüncesizce yapılan şehir planları hatta plansızlığı sonucu iş merkezleri, alış veriş alanları içinde kalmış konutlar. Şimdilerde" kentsel dönüşüm" adı altında birşeyler yapılmaya çalışılıyor Antalya'da olduğu gibi.

Ülkemizde de, gelişmiş ülkelerde olduğu gibi; yeni kuşaklar, işten eve döndüklerinde o dingin yeşillikler içindeki konutlarında, yorgun bedenlerini, araba klaksonu yerine kuşların ezgileri ile de, beyinlerini dinlendirebilecek...Biraz daha sabır...

.