Küstüğümüz kara gün dostumuz yalnızlık

İnsanoğlu gerek barınma, ısınma, birlikte olma ihtiyacını gerekse de birbirine destek olma, yalnız başına yaşama koşullarının zorluğundan bir arada yaşamıştır. Her ne kadar derdimize ortak olacak, düşüncelerimizi paylaşacak, doğru ile yanlışı birbirinden ayırarak kendimizi karşılaştıracağımız birilerine ihityaç duysak da bazen öyle olmaz...

Yalnızlık çıkagelir karşımıza. İnsanlar genelde kendi yalnızlıklarıyla başedemezler. Birgün boyunca hiçkimseyle konuşmadan tek başınıza vakit geçirmeyi hiç denediniz mi? Kim bilir çoğunuzun eli telefonunun ahizesine uzanmıştır ya da teknolojinin son ürünü olan bilgisayarınızdaki internet yoluyla girdiğiniz sohbet sitelerine. Ne kadar uğraşsak da yalnız kalmamaya, ne kadar birileriyle konuşsak da aslında hepimiz bir parça yalnızızdır. Derdimizi anlattığımızda anlaşılmadığımız zaman, düşüncelerimizi paylaştığımızda düşüncelerimiz kabul görmediği zaman, bazen sevdiklerimizi üzdüğümüzde hatalarımızı farketmiş olmamıza rağmen onların yüzümüze vurulduğu zaman , çoğu zaman yalnızızdır aslında ama bunu bir türlü kabullenmek istemeyiz.

Peki neden? Yalnızlığımızı kabullenmemek neden zordur? Bu aslında bana kalırsa ciddi bir sorun. İnsanların kendi yalnızlılarına küsmüş olması, her zaman olmasa da arada ona dönmemeyi kabullenmemesi...

İnsanlar için yemek, içmek, uyumak, konuşmak nasıl bir ihtiyaçsa zaman zaman yalnız kalmak da bir ihtiyaçtır aslında. Değişik fikirlerin üzerimizdeki yoğun baskısı olduğunda, kimseyi görmek istemeyeceğimiz kadar üzüldüğümüzde, düşüncelerimiz toparlamamız gerektiğinde, insanların dedikodularından kurtulup bir köşede kafamızı dinlemeyi istediğimizde yalnızlık ilaç gibi gelir. Bu ilacın çoğu zaman yalnızlık olduğunu çoğu insan anlamak istemese de bu böyledir. Hep insanlara ürkütücü gelen bu terim aslında hepimizin gerçek birer dostudur. En kötü zamanlarımızda kimse yanımızda olmasa da o muhakkak yanımızdadır. Biriyle iletişim de olsak da, söylemeye korktuğumuz bize kalan düşüncelerimizle açığa çıkmaktadır. Yeter ki onunla barışmaya yeltenelim. İşte o zaman kendimizdeki asaletten bir parça bize de verecek, kendimize olan güvenimizi , gücümüzü olduğundan fazlasıyla yerine getirecektir.

Peki yalnızlık her zaman mı güzeldir? Hayır, her şeyin ölçüsü olduğu gibi yalnızlığın da bir ölçüsü olmalıdır. Ne tamamıyla insanlardan kopmak, ne de sürekli onlarla olmak. Yalnızlığımızla barışmış olup arada sırada ona vakit harcamak hem kendi fikirlerimizi oturtmak hem de kişisel gelişimimizi olumlu yönde ilerlemesini sağlamak için kaçırılmaması gereken bir fırsattır.

Hayatınız boyunca o korktuğunuz yalnızlığın en kötü zamanlarınızda derdinize derman olması dileğiyle... Bazen yalnız kalmak da güzeldir.