Küstüm

Küstüm artık hayatın samimiyetsiz tavrına.
Çıkar ve menfaatle dönen yalan dünyanın sahte dostlarına.
Mavi gözlerine kapıldığım gökyüzünün, kararıp ta üzerime ağlamasındanmıdır ne ?
Mavinin her tonuna küstüm.
Sırtımdaki hançerleri görmeden.
Bana dostluktan bahsetmeyin sakın.
Gecenin yıldızına.
Sabahın güneşine.
Anneme,babama, kardeşime de küstüm.
Bir türlü gülmeyen kaderime.
Sevdiklerimin gamsızlığına,duyarsızlığına,tutarsızlığına.
Bu lanet şehrin bom boş ve anlamsızlığına da küstüm.
Titreyen elimdeki kalemin cürretkar serzenişine.
Kağıdın manasız ve afaki direnişine.
Ben bu hayatın gelmişine,geçmişine de küstüm.
Bir su gibi avuçlarımdan akıp giden gençliğe.
Köşedeki yaşlı çiçekçiye.
Geceleri evin yok mu? git yat oğlum diyen bekçiye de küstüm.
Hislerimi görmezlikten gelip,sana adanmış bir ruh taşıdığımı anlamadın ya.
En çok ta sana küstüm vefasız.

Sahildeki Şair Sinan Yıldızlı

#busözlerisanayazdım kitabından.