Kutsal gördüğünüz sürece savaşlar bitmez

Hak ve hakikat uğruna mücadele etmek, savaşmak literatürde kutsanmıştır ama sonuçları itibarıyla pek akıllı bir davranış değildir. Dünyada savaşanlar bugüne kadar hak mücadeleleri sonucunda elde ettiklerinden daha fazla bedel ödemişlerdir. İnsanın tartışmasız hak mücadelesi denilebilecek tek argümanı varlığı ve sahibi olduğu şeylerin elinden alınması ya da hiç verilmemesidir.

Öte yandan bazıları bir şey elde edeceği için değil, mücadele kutsal olduğu ve kendisine değer katacağı düşüncesiyle haksızlıklara karşı savaşıyor. Yani dünyadaki savaşlar, protestolar, başkaldırı ve isyanlar biraz böyle. 100 yıllık Türkiye tarihinde mücadele edenlerin ben pek bir şey elde ettikleri söylenemez.  Buna karşılık binlerce kişi kanlarıyla canlarıyla bedel ödedi. Büyük kayıplara uğradı.

Mücadele dediğimiz şey de pek masum değil; sonuçta kavga. Ama mücadele edenler başka yollarının olmadığını söylüyorlar. İnsanlar ölüyor, maddi ve manevi zararlar meydana geliyor. Herkes haksızlıklara karşı ama mücadele edenlerin sayısı az. Ve karşıda her zaman haksızlık dağları var. Yani biraz boşa kürek çekmek. Halk haksızlıklara karşı lakin bu sorunun kimsenin burnu kanamadan çözülmesini istiyor. Ama Taksim sokaklarında sopa yemeden yürüyemiyorsun ki.

Tabii ki savaşların asıl başlatıcıları aç köpekler. Bazen zulümleri dayanılmaz hale geliyor. Sol cenahta en büyük yardımcıları devlet, sağ cenahta din/töre/eski anlayışlar/insanların hırsı üzerimize saldırıyorlar. Savaşlarını meşru kılmak için neden çok. Ya halkların özgürlüğünü vermiyorlar ya da topraklarını ellerinden alıyorlar. Hiç olmadı dini/siyaseti/düşünceyi hâkim kılacağım diyorlar. Yapısal olarak devlet, din vs bugün insanların sömürülme ve zulüm aracı. O nedenle biz bu devlet yapısını değiştireceğiz.

Savaşın kutsal olmasını gerektirecek ne var diye düşünüyorum. Bağdat sokaklarında göğsünü bağrını açarak ölüme koşan Iraklı ülkesi için kutsal bir savaşın fedaisi olmaktan mutlu. Sonuçta cihadın emrini yerine getiriyor. O halde kanlarımız boşa akmıyor. Genç yaşta toprağa düşen bedenlerimiz cennet bahçelerine uyandırılacak; Allah kutsalında böyle diyor. O halde savaşalım. Karşımızda savaşacak kimse olmasa da biz yine birilerini buluruz.

Acı ama buradan savaşı Tanrı’nın emrettiği çıkıyor. Yeryüzünde her çağdaki savaşların en az yarısı Tanrı’nın emriyle oldu/oluyor. Tanrının “Birbirinizi öldürün” diyeceğini insanın aklı almıyor. Ben düşünüyorum, bir tane bile savaşın haklı nedenini göremiyorum; adam için her şey savaş nedeni. Camiye saldırdılar. Kim saldırdı, tut kulağından as. Olur mu kan gövdeyi götürmez her halde. Cami yıkıldıysa yeniden yap; alt tarafı bina. Olur mu, Allah’ın evine saldırıldı. Kim ne derse desin bu haliyle din savaş nedeni.

Bugün dinler mezhepler ellerinde tutuşturdukları ateşle dünyayı yakmak için gizlice bekliyorlar. Allah'tan çoğumuzun aklı başında, böyle gereksiz hassasiyetleri yok da bir şey olmuyor. Kutsal değerlere bu denli bağlılık çok tehlikeli. Dünyada ortada neden olmasa bile savaşmayı kutsal gören milyonlarca insan var. Kutsal kitabı elime almaya korkuyorum. Caminin önünde barışı düşünemiyorum. Bütün bunlar El Kaide, El Nursa gibi örgütlerin yaptıkları yüzünden değil. Genelde de dinlerin, mezheplerin korku yayan bir hali var. Dokunduğunda seni yakacak ateş gibi.

Kiliseleri havraları bilmiyorum; ben kendi ülkemdeki camilere bakıyorum. İbadet Allah kabul etsin tamam da, vaazlarda sorun var. Ben dinlediğim vaazlarda barıştan kardeşlikten bahsedildiğini görmedim. “Camilerimizi yaktılar, küfür ehli şunu yapıyor bunu yapıyor, İslam’ı yok edecekler, hazırlıklı olalım, müminler uyanık olmalı, Allah bizimle…” Sefere çıkan ordular gibi.

Din düşmanları, mezhep kışkırtıcıları da boş durmuyorlar. Savaşlar, karışıklıklar bunların işine geliyor. Beyazıt camisine bir çember sakallı gönder, din elden gidiyor diye bağırt ortalık kan gölüne dönsün. Sen de bu kargaşada malı götür. Hassas dindarların haklı tepkileri de var elbette.