Kütüphaneler ışık kaynakları, bu hafta kütüphane haftası...

Kütüphaneler. Bilgiye ulaşacağınız yerler. Bu hafta  pek çok etkinliklere sahne olacak. Ancak bu etkinlikleri algılamak ve özümsemek önem taşımalı. Etkinliklerden ne anlıyoruz? Ne anlayacağız?

Kütüphanelerin bugünkü durumlarını irdelemek gerekli diye düşünmekteyim. Her şeyden önce Halk Kütüphanelerini kimler kullanıyor? Daha çok  ve hatta tamamen öğrenciler diyebileceğimiz kesim. Peki  artık teknoloji ve bilgisayar çağında öğrenciler Kütüphanelere ne kadar uğramaktalar? Bilginin çaba ve emek olduğunu, ancak  böyle öğrenilebileceğini,  kişinin bilgi kazanabileceğini düşünüyorum.

Kütüphaneler ve bilgi kaynakları artık teknolojiye yenik düştü. Ruhlar ve gözler donuk.

Tablet eğitimin başladığı şu günlerde, yazılı kaynakların önemi anlaşılamayacak durumda.

Yazımı nasıl yazacağımı çok düşündüm. Bugün herkesin evinde, elinde, okulunda artık bilgisayar var.

Bilgisayarlara yükleyen, yine beyin . Nereden yükleniyor?  Kaynaklardan.

Ancak bir bilgiye  o denli çok yan  bİlgi ve başka bilgiler karışıyor ki? Ben bilgiler yer değiştirdi diye düşünüyorum ve yanlış bilgiler edinmek.

Araştırmak isteyen gerçek kişi gidip onu araştırıyor emek veriyor bilgiye. İşte bilgi böyle dönüyor. Bilgili insan böyle çıkıyor.

Bu anlamda  artık bilgi çağı değişti.

Kütüphanelere canlılık nasıl getirilebilir? Elbette  yasal destek ve politikalarla.  Elbette kitabın ve yazmanın önemi tarih öncesinden bugüne canlılığını yüzyıllarca kaybetmeyecek. Ancak bilgi doğru aktarılırsa gelecek ve tarih de doğru yazılacak.

Kütüphaneler devlet kurumu klasik anlayışından çıkarılmalı.  İçinde hiyerarşi değil, bürokrasi değil gönül ve duygu, sevgi dolaşmalı.

Ve  gördüğüm sorun olarak Kültür ve Turizm Bakanlığı olarak  ilçe Kütüphaneleri  bir an önce  kendine ait yapıya  kavuşturulmalı.

Şu anda okuma kampanyalarını bir tek Kütüphaneler ve içindeki görevliler üstlenmiş durumda veya onlardan beklenmekte.

Kampanyalar yasal destek görmediği sürece kendi kapasitesi içerisinde erimektedir.

Artık algılayışlarımız bile daraldı. Hep beklenti içersindeyiz. Üretmek ve uygulamak için çabamız yok.

Yani usulden öte gidemiyoruz.

Yapılan çalışmalara bakalım neredeyse öyle. Yapılan etkinliklere bakalım neredeyse öyle.

Bir etkinliğin  alt yapısı çalışması olmalı, o çalışma bir ihtiyaç haline gelmeli, yapılan çalışma amaç ve hedeflerine ulaşmalı.

Kütüphaneler özel çabalar gerektirmeli. Biraz daha olgun ve kültürel, serbest  mekanlar olarak yeniden ele alınmalı.

Eğitimin tartışıldığı ve programlandığı şu günlerde Kütüphaneler bu işin neresinde kaldı?

Bir Kütüphane Haftasını en  iyi  dileklerimle kutluyorum.

Muğla’da dün  gerçekleştirilen program vardı. En çok kitap Okuyanlara ödülleri verildi.  Ancak ben anılarımı dolaştırdım, o yerde.

1992 yılında Muğla İl Kültür Müdürlüğü şimdiki Kütüphane binasına geçmişti.  Restore edilmiş güzel bir bina. Dönem SHP ve DYP’nin koalisyonla iş başına geldiği dönem. Binanın açılışını dönemin Kültür Bakanı, Bakan’ın kültürü renklendirmiş, açmıştı.

Benim rastladığım o dönem Kütüphane cıvıltılarının yaşandığı,  bunların dışarıya açıldığı, kucaklandığı bir dönem oldu.

Dün orada anılarımı dolaştırırken emek verenleri, o günün yöneticilerini o olgun, düşünceli, güzel insanlarını, çaba gösteren,  oraları kuran,  var eden o güzel ,  olgun,  kültürlü geçmişin izlerini geleceğe taşıyan ve bugüne  ses olan  o  gülen gönül insanlarını (yöneticilerini, elemanlarını)  anılarını yaşayarak gezdim. Her bir köşesinde ne iletişimler, ne çalışmalar saklı. Onların  canlı tanığıyım.

Onlar güzel şeyler yaptılar bugüne bıraktılar. Bugün hayat buluyor.

Kütüphane için  girişte o merdivenlere doğru yığılmış çocuklar hediyelerini dağıtıyoruz. Belki de bunlar ilkti.

O yıllarda insanlar orayı kültürel bir parçası olarak görmeye başladılar.  

Dünkü gerçekleşen programda sahnede İl Kültür ve Turizm Müdürü Dr. Kamil Özer beyefendiyi izledim.

Sevgisiyle, gözleriyle sahnede  kıvılcım vardı...  Sevgisiyle  Muğla’ya  ve gönlümüze çok yakıştığını düşünüyorum.